Διάβασα πριν αρκετό καιρό την συνέντευξη που έδωσε ο κ. Κώστας Γαβράς σε ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας. Σε κάποιο σημείο ρωτήθηκε, ο σπουδαίος αυτός έλληνας σκηνοθέτης, αν πιστέυει στον Θεό. Η απάνηση ήταν: «Εβδομήντα χρόνια τώρα δεν τον έχω δει πουθενά.». Σοκαρίστηκα κατα κάποιον τρόπο. Κι αυτό επειδή όταν έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που…
Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ ήσυχο. Ο αέρας που όλη μέρα κουβάριαζε τα σύννεφα και στροβίλιζε τα ξερά φύλλα στις γωνίες των στενών δρόμων της Ιερουσαλήμ, είχε κοπάσει. Τότε διάλεξε να πάει να βρει το δάσκαλο. Φεγγάρι δεν είχε και οι σκιές των καθυστερημένων περαστικών χάνονταν γρήγορα στα δρομάκια καθώς ο καθένας τραβούσε για το…
Μέσα στο φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάνουμε για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί. Κι όμως λανθάνουμε, δεν είναι αυτός στον δρόμο` ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα (ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νιώσαμε καλά). Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, κι ανέτοιμους – που πια καιρός – μας συνεπαίρνει. Κ. Π. Καβάφης Κι αυτός τα ίδια παρατηρεί. Τα ίδια σκέφτεται μόνο δεν παίρνει τον δρόμο, αυτό του προσκυνητή. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Μα τα ίδια λέει και καθώς ξέρει να χειρίζεται το λόγο ο ποιητής, τα λέει τόσο ανάγλυφα. Σφυροκοπάει την ψυχή…
Δημοσιεύω μέρος άρθρου απο την Ελευθεροτυπία με ένα νέο που προς το παρόν περνά στα ψιλά γράμματα και εύχομαι ολοψυχα να μείνει εκεί. «…Ενας μύκητας, με την κωδική ονομασία Ug99 και κοινό όνομα σκουριά του στελέχους, είναι σε θέση να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής σιταριού μιας περιοχής. Ο μύκητας υπάρχει επί εκατομμύρια χρόνια…
Είναι ένα ερώτημα που γεννά η ζωή. Κοιταμε γύρω μας να εμφανίζονται άνθρωποι μικροί και χαριτωμένοι απ το πουθενά. Που ακόμα κι αν είναι της οικογένειας και της συγγένειας μας λίγο πριν μάς ήταν απολύτως άγνωστοι. Έπειτα ορθώνονται και γίνονται κάτι που οι άλλοι το θεωρουν μεγάλο ή τίποτα. Είναι εκεί όμως, και πριν δεν…
Θύμαμαι τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά. Ήταν σαν έξοδος απο ορυχείο που κατακρυμνιζοταν καθως έτρεχα να φύγω. Ήταν το σταθερό έδαφος και ο ανοιχτός ουρανός. Σε αυτό το έδαφος στέκομαι. Ήταν το νοικοκύρεμα της σκέψης μου κι η θέση των αξιών Σου στην ύπαρξή μου. Ήταν οτι εμφανίστηκα μπρός Σου ολόγυμνος απο όλα…
Ο νους μου πάει στο Matrix αλλά και πιο πίσω στο Truman Show, σίγουρα υπάρχουν παρόμοια παλιότερα κινηματογραφικά έργα ή λιγότερο γνωστά σύγχρονα. Που πάλι φέρνουν στην επιφάνεια το θέμα των ψευδαισθήσεων. Είναι τελικά αυτός ο κόσμος μια ψευδαίσθηση; Η τρομερή υποψία ότι όλο αυτό που γίνεται σε μας αντιληπτό με τις πέντε αισθήσεις, είναι…
Για επικοινωνία…