Όταν ήμουν πιτσιρικάς, θυμάμαι το μεγάλο ερωτηματικό που είχε προκαλέσει στη σκέψη μου, μια αφίσα του ΚΚΕ στις κολώνες και τους τοίχους. «Γνωρίστε τις θέσεις του Γκορμπατσώφ για την ειρήνη». Δεν μπορούσα να καταλάβω στο παιδικό μου κεφάλι πρώτα – πρώτα ποιος ήταν αυτός ο Γκορμπατσώφ, και ύστερα γιατί θα έπρεπε να ενδιαφερθούν οι άνθρωποι…
Το να λες όχι στον Θεό είναι κάτι πολύ κοινό τελικά. Βαυκαλιζόμαστε ότι «όχι» και ότι μόνο οι άθεοι ή όσοι επιλέγουν την κακία κάνουν κάτι τέτοιο. Αλλά αλλοίμονο είναι κάτι πολύ πιο συνηθισμένο, απλό και πολλαπλά ολέθριο.
Ναι είμαι δειλός. Εγώ φτιάχνω μόνο μαρμελάδες… ξέρεις υπάρχουν τα ταχυδρομικά περιστέρια. Τα χρησιμοποιούν στον πόλεμο. Τα έχουν στο μέτωπο και τους δίνουν ένα μήνυμα. Τους λένε πήγαινε τώρα στην πατρίδα…
Τι γίνεται λοιπόν με την Ελλάδα; Τι γίνεται με το λαό μας δηλαδή; Επειδή τα χώματα τούτα θα τα πατάμε και στο μέλλον έστω κι αν πιθανώς δεν τα ελέγχουμε τότε. Τι γίνεται όμως με μας τους ίδιους; Με τη δικιά μας ζωή, που είμαστε καταδικασμένοι να την περάσουμε μέσα σε αυτή την ομίχλη;
Ρίχνοντας μια “ολιστική” ματιά στον κόσμο (κοινωνία, οικονομία και πολιτική, περιβάλλον, φιλοσοφίες και κινήματα) θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα απίστευτο κινηματογραφικό σενάριο. Καλύτερο και από τα πιο πολυβραβευμένα.
Μ’ αυτήν την έννοια «υπερφυσικό», δεν είναι η σωστή λέξη για να περιγράψεις το αόρατο μέρος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το αόρατο μέρος του σύμπαντος είναι τόσο φυσικό και τόσο πραγματικό, όσο και το ορατό μέρος. Επί πλέον το αόρατο και το ορατό δεν είναι εντελώς ξεχωρισμένα.
Ο καθένας από μας μπορεί να γίνει θρήσκος, μπορεί να ζει μια ζωή κοντά στη θρησκεία, μπορεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά καθώς προσεύχεται, αλλά στην πραγματικότητα και πάλι γυρνάει στον εαυτό του για λύσεις. Φτιάχνει θεούς και τους ονομάζει με το όποιο όνομα και έπειτα τους συντηρεί.
Για επικοινωνία…