Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Απο παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή

σεντόνια

Να μαδάω γιασεμία – κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μεσ’ απο φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας

στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα

Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς

Πως λες ψιθυριστά το “τι” και το “έ”

Τριγύρω στον λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσυ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι έγω το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κλιματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα στο νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει.

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι έγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες τους τέσσερεις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω απο σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο

Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Οδυσσέας Ελύτης

Ανάξιος να αρθρώσω λόγο, να ψελίσω στον απόηχο του ποιητή, κοιτάζω με ευγνωμοσύνη, Αυτόν που με πλασε ικανό να απολαμβάνω την αγάπη του έρωτα. Να τη βλέπω παντού στη δημιουργία και αφου τη χαρώ με το ταίρι μου, να συναντιέμαι μαζί Του νωρίς το πρωί η στο δειλινό στο ίδιο κλίμα. Στην ίδια ποιότητα σχέσης.