Είναι ένα μεγάλο θέμα αυτό καθώς αγγίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους σκορπισμένους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Επειδή ανοίγει κάποια στιγμή ο άνθρωπος τα μάτια του σε αυτόν τον πλανήτη και γεμίζει θαυμασμό αλλά και ερωτηματικά για αυτό που βλέπει. Απο τους σαμάνους της λατινικής Αμερικής, τους θρησκευόμενους κάθε είδους ως τους μουσουλμάνους δερβίσηδες και τους Ιάπωνες φιλοσόφους, όλοι αναζητούν τη ζωή. Και μια κύρια αιτία βέβαια γι’ αυτό είναι ο λεκές της φθοράς και της παρακμής πάνω στην εκνευριστική τελειότητα, ομορφιά και σοφία της δημιουργίας γύρω μας. Ο λεκές του θανάτου πάνω στο άνθος της ζωής. Ο φόβος μιας επερχόμενης ανυπαρξίας πάνω στο δώρο της ύπαρξης.
Ο Ιησούς όσο ζούσε στη γη απάντησε ακριβώς επάνω σε αυτό το ερώτημα. Αυτό ήταν το κέντρο του μηνύματός του. Είπε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή».
Ο απόστολος Ιωάννης στα πρώτα χωρία του ευαγγελίου του λέει για το Χριστό «Μέσα σ’ αυτόν ήταν ζωή, και η ζωή ήταν το φως των ανθρώπων» και στην επιστολή του γράφει: «όποιος έχει τον Χριστό έχει τη ζωή». Συνεπώς η ζωή είναι μέσα στον Χριστό. Αν κάποιος ψάχνει την αιώνια ζωή θα πρέπει να βρει τον Χριστό.

Ωστόσο αυτό στο οποίο θέλω να αναφερθώ σε αυτήν την ανάρτηση είναι κάποια λόγια του Χριστού σχετικά : «Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ’ αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου• και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει.» (Ιωάννης 8:31-32)

Είμαστε άνθρωποι που ξέρουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι κάτι το ξεχωριστό. Θέλουμε να είμαστε κοντά του και θέλουμε να μας χαρακτηρίζει η πίστη προς αυτόν. Ωστόσο αναγνωρίζουμε μια αστάθεια στη ζωή μας, πολλές φορές μια ολιγοπιστία, παραπαίουμε μεταξυ πνεύματος και ύλης, μεταξύ ενοχών και των δικαιολογιών τους. Αυτό δηλώνει μια κατάσταση πίστης στον Χριστό που ακόμα δεν έχει φτάσει στην απελευθέρωση και τη ζωή. Η πίστη αυτή είναι όμοια με τον Ιουδαίων που τον ακολουθούσαν συστηματικά. Ωστόσο ο Χριστός δηλώνει ένα δεύτερο βήμα που πρέπει να προχωρήσει η σχέση μας με Αυτόν. Και αυτό είναι το ότι μένουμε στο λόγο Του. Ο λόγος του Χριστού πάλι δεν είναι κάτι το ακαθόριστο, μια διδασκαλία με πολλές καλές συμβουλές ή εντολές αλλά έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στίγμα σε σχέση με αυτούς που απευθύνεται. Όταν λέει εάν μιλήσεις εξευτελιστικά στον αδελφό σου είναι σαν να τον σκότωσες, και αν κοιτάξεις μια γυναίκα για να την επιθυμίσεις ήδη μοίχευσες, και αν νομίζεις ότι έχεις το δικαίωμα να ορκίζεσαι στον Θεό ή στο Ναό ή στη ζωή σου κάνεις μεγάλο λάθος επειδή δεν έχεις το δικαίωμα από τον Θεό να το κάνεις, δεν δίνει εντολές για να τις πράξουμε αλλά περιγράφει την κατάσταση του λαού του – και κατ επέκταση του ανθρώπου. Περιγράφει ότι ο άνθρωπος δεν είναι σε μια θέση ισχύος με βάση την οποία μπορεί, ορθώνοντας το ηθικό του ανάστημα να ευαρεστήσει τη Θεία δικαιοσύνη, αλλά σε μια θέση αδυναμίας και υποτέλειας στην φθορά και την αμαρτία. Λέει στους Ιουδαίους – αλλά και σε όλους μας βέβαια – ότι εάν θέλουν να αποδείξουν ότι έχουν κάνει το πρώτο βήμα να είναι μαθητές Του θα πρέπει ως δεύτερο βήμα να μείνουν σε αυτόν το λόγο Του.

Αλήθεια! Έχουμε περάσει σε αυτό το δεύτερο βήμα; Ή νομίζουμε ότι γενικά είμαστε εντάξει με τον Θεό, και ότι απλώς σε κάποια σημεία δεν τα καταφέρνουμε; Καμία απελευθέρωση από την Αμαρτία και τον Θάνατο δεν είναι εφικτή εάν πρώτα δεν απελπιστούμε από τον εαυτό μας. Εκείνη την ημέρα που ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια σε αυτούς που τον ακολουθούσαν, έδωσε ένα «διάγραμμα» της αναζήτησής μας για Εκείνον. Η αναζήτηση αυτή έχει ως πρώτο βήμα την πίστη μας ότι ο Χριστός είναι κάτι το ξεχωριστό, σαν δεύτερο το να βιώσουμε την αδυναμία μας.
Για να κάνει κανείς αυτό το δεύτερο βήμα είναι πολύ καλό να προσπαθήσει με όλη του τη δύναμη να κάνει όλα όσα ο Χριστός είπε. Να γλιτώσει παντελώς από την κατάκριση προς τους άλλους, από το πονηρό μάτι, απ’ την υποτίμηση του συνανθρώπου, από την αμέλεια στους γονείς, απ’ το ψέμα, από την αδιαφορία για τον Θεό, από την σκληρότητα απέναντι στην ανθρώπινη ανάγκη, απο την οργή το μίσος, τη μνησικακία την πλεονεξία, τη μοιχεία, τη ζηλοφθονία, να επιλέγει πάντα τις ειρηνικές λύσεις, (αναφέρω μόνο μερικά) και καθώς θα τελειώσει την λίστα να αγαπήσει τον εχθρό του, τόσο ώστε όταν αυτός πεινάει, να τον ταίζει και όταν διψά να τον ποτίζει. Όταν τα κάνει όλα αυτά χωρίς να αποτυγχάνει ποτέ, του μένει μόνο ένα. Να αγαπήσει τον Θεό με όλη του την καρδιά, την ψυχή, τη διάνοια και την δύναμη.
Ξέρω ότι καθώς διαβάζουμε τον παραπάνω κατάλογο πολλοί ήδη ξέρουν ότι δεν μπορούν να τον εκτελέσουν και αν έχουν αυτή την βαθειά συναίσθηση θα μπορούσαν ήδη να έχουν περάσει στο τρίτο βήμα. Ωστόσο αν συνεχίζουν να μένουν σε μια μεσοβέζική κατάσταση, αν σκέφτονται: «θα κάνω ό,τι μπορώ και ίσως μια μέρα ο Θεός να δει όλα τα καλά που έχω πράξει και να με βάλει στον Παράδεισο», δεν έχουν τελειώσει τη διαδικασία που ο Χριστός παραγγέλει. Επειδή ακριβώς αυτό το σκεπτικό είναι που ο Θεός περιγράφει μέσα σε όλη την Βίβλο ως παραγωγή «αγκαθιών και τριβόλων». Σε όλη την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη ο άνθρωπος συμβολίζεται συχνά ως χωράφι που ο γεωργός – ο Θεός – το καλλιεργεί προκειμένου να πάρει χρήσιμο καρπό και αντί για αυτό, ο άνθρωπος παράγει αγκάθια και άχρηστα αγριόχορτα. Αγκάθια και άχρηστα αγριόχορτα για τον Θεό, είναι αυτό που ο άνθρωπος με υπερηφάνεια προσπαθεί να Του προσφέρει, που σε τελευταία ανάλυση ο Θεός δεν το έχει καμία ανάγκη. Του προσφέρει την περιορισμένη ηθική του, την ατελή δικαιοσύνη του, που δεν μπορούν παρά να κατακαούν μπροστά στην αγιότητα Του. Ωστόσο ο ίδιος ο Θεος προτείνει μέσω του προφήτη Ησαία: «εάν κάποιος θέλει να κάνει μαζί μου ειρήνη ας πιαστεί από την δύναμή μου, και θα κάνει ειρήνη μαζί μου». (Ησαίας 29:4-5)

Εάν βαδίσουμε σε αυτό το δεύτερο βήμα, το τρίτο βήμα έρχεται ως κατανόηση της πραγματικότητας, που αμέσως μετά οδηγεί στο τέλος της αναζήτησης: την πραγματική απελευθέρωση από την ενοχή και το φόβο μπροστά στον Θεό. Από τις αρπάγες της συνείδησης. Απο την δύναμη της Αμαρτίας και της ζωής μέσα σε ένα καθεστώς σκλαβιάς στην φθορά, που το τέλος της θα ήταν αιώνιος θάνατος. Γι αυτό το τελευταίο βήμα, που στην πραγματικότητα είναι μια αποκάλυψη που δίνεται αποκλειστικά από τον Θεό θα γράψω περισσότερα στην επόμενη ανάρτηση.