Όλοι ξέρουμε για την σημασία που δόθηκε στην ολοκλήρωση της χαρτογράφησης του
ανθρώπινου γονιδιόματος πριν μερικά χρόνια καθώς και τις ποικίλες δηλώσεις απο
πλευράς της επιστημονικής κοινότητας σχετικά με αυτό. Τότε είχε παρατηρηθεί ότι
το 97% του ανθρώπινου γονιδιόματος αποτελούνταν από αλληλουχίες βάσεων που δεν
συμμετέχουν σε γονίδια. Καθώς αυτά δεν μπορούσαν να εκφραστούν, θεωρήθηκαν «άχρηστο»
υλικό (junk DNA). Οι εξελικτικοί επιστήμονες υποστήριξαν μάλιστα ότι αποτελούν άχρηστα ίχνη της ανά τους αιώνες εξέλιξης αλλά όπως φαίνεται έκαναν λάθος. Τον Σεπτέμβριο 2013 επιστήμονες
από το Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, ανακάλυψαν ότι αυτά τα «άχρηστο υλικό»
αποτελεί, τουλάχιστον έναν δεύτερο κώδικα μέσα στο DNA . Πρόκειται για την
μεγαλύτερη ανακάλυψη σχετικά με το DNA μετά το 1953, τότε που περιγράφηκε για πρώτη φορά η διπλή ελικοειδής δομή του. Αυτός ο δεύτερος κώδικας περιέχει πληροφορίες που αλλάζουν εντελώς τον τρόπο που οι επιστήμη αντιλαμβάνόταν έως πρόσφατα την λειτουργία του DNA. Η ανακάλυψη έγινε από μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Ελληνικής καταγωγής Dr. Ιωάννη
Σταματογιαννόπουλο. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στις 13 Δεκεμβρίου 2013 στο Science και εξηγούν πως αλλάζει η λειτουργία του DNA σε σχέση με τη νόσο και την υγεία.
Το 2003 ολοκληρώθηκε το Πρόγραμμα Καταγραφής του Ανθρώπινου Γονιδιώματος (Human genome Project) όπου καταγράφηκε η αλληλουχία του DNA και βρέθηκε ότι αποτελείται από 20.000 περίπου γονίδια. Όμως ο κώδικας της αλληλουχίας των γονιδίων του DNA, όπως τον βλέπαμε μέχρι σήμερα, δεν αρκούσε να εξηγήσει την λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι καθένα από αυτά τα γονίδια περιέχει την πληροφορία για την κατασκευή των πρωτεϊνών που φτιάχνουν το ανθρώπινο σώμα. Ένα γονίδιο για κάθε πρωτεΐνη. Το DNA αποτελείται από γονίδια και το κάθε γονίδιο περιέχει την πληροφορία για μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη που μέσα από μια διαδικασία αντιγραφής και μετάφρασης της πληροφορίας φτιάχνονται οι πρωτεΐνες που δομούν τα οστά, τα μαλλιά, τους μύες, τα ένζυμα κ.λπ. Τα ερωτηματικά όμως που προέκυψαν από το την καταγραφή του, ήταν τελικά περισσότερα από αυτά που απαντήθηκαν. Έχουν ανιχνευθεί τουλάχιστον 100.000 πρωτεΐνες στον ανθρώπινο οργανισμό. Τα 20.000 γονίδια δεν αρκούσαν λοιπόν ώστε να εξηγήσουν την ύπαρξη του κατά 5 φορές πολλαπλάσιου αριθμού πρωτεϊνών. Και ας μην έφτανε αυτό, στη συνέχεια ανακαλύφθηκε πως λιγότερο από το 2% του DNA κωδικοποιεί πρωτεΐνες. Έλειπαν δηλαδή στοιχεία για την παρασκευή, ούτε λίγο ούτε πολύ, 99.600 πρωτεϊνών από τις 100.000. Που λοιπόν θα μπορούσε να βρίσκεται καταγεγραμμένη αυτή η πληροφορία;
Με την ολοκλήρωση του Human genome Project, ακολούθησε η προσπάθεια της αποκωδικοποίησης του DNA, γνωστό ως ENCODE Project και μέσα από αυτό προέκυψε η ανακάλυψη του δεύτερου κώδικα. Σύμφωνα με αυτή, φάνηκε ότι στο γονιδίωμα καταγράφονται ταυτόχρονα δύο, τουλάχιστον, ξεχωριστοί κώδικες αφήνοντας έκπληκτους τους επιστήμονες. Πρόκειται για έναν κώδικα που φαίνεται να καθοδηγεί το κύτταρο σχετικά με το πως ελέγχονται τα γονίδια. Σύμφωνα με τον Dr. Σταματογιαννόπουλο: “Για περισσότερα από 40 χρόνια θεωρούμε δεδομένο ότι οι αλλαγές του DNA επηρεάζουν αποκλειστικά το πώς φτιάχνονται οι πρωτεΐνες. Τώρα γνωρίζουμε ότι από αυτή τη βασική παραδοχή για την ανάγνωση του ανθρώπινου γονιδιώματος έλειπε η μισή εικόνα. Αυτά τα νέα ευρήματα τονίζουν ότι το DNA είναι μια απίστευτα ισχυρή συσκευή αποθήκευσης πληροφοριών, που η φύση έχει αξιοποιήσει πλήρως με απροσδόκητους τρόπους.”
Πόσο εκστατικοί θα έπρεπε να είμαστε απέναντι στο θαύμα αυτό που ζούμε κάθε μέρα και ονομάζουμε ύπαρξη και ζωή; Πόσο προσεκτικοί με την στάση που υιοθετούμε απέναντί του, καθώς μέσα από τα επιτεύγματα της επιστήμης μας γίνεται αντιληπτή η απίστευτα πολύπλοκη και ευφάνταστη λειτουργία του; Στο παρελθόν αλλά και τώρα, κάποια μέλη της επιστημονικής κοινότητας συνηθίζουν μετά από κάποια σημαντική ανακάλυψη βιάζονται να εκφραστούν με φοβερή μεγαλαυχία και απολυτότητα ενάντια στον Θεό και την ύπαρξή του. Λίγο μετά όμως και καθώς το κουβάρι της γνώσης ξετυλίγεται αναγκάζονται να ομολογήσουν πόσο πολλά δεδομένα αγνοούν. Δεδομένα που για άλλη μια φορά φανερώνουν την ύπαρξη Δημιουργού.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πριν αυτή την ανακάλυψη επιστήμονες που δέχονται την δημιουργία – χωρίς να είναι απαραίτητα θεϊστές – είχαν υπολογίσει ότι τα δώδεκα δισεκατομμύρια χρόνια που επικαλούνται οι εξελικτικοί, ως χρόνο εξέλιξης της ζωής στη γη, είναι πολύ λίγα για να μπορεί να δημιουργηθεί τυχαία ένα και μόνο κύτταρο. Το αποτέλεσμα των υπολογισμών τους τους έβγαλε έναν αριθμό υψωμένο στην τριακοστή τετάρτη. Έτσι μετά την ανακάλυψη αυτή, η πιθανότητα μιας τυχαίας δημιουργίας είναι και από επιστημονικής άποψης πρακτικά αδύνατη.
Χρειάζεται πραγματικά μεγάλη πίστη ώστε να μη δεχθεί κανείς, ότι κάποιος μας έφτιαξε χρησιμοποιώντας ένα εκπληκτικά ευφυή τρόπο για να αποθηκεύσει τις απαραίτητες πληροφορίες για την ζωή μας, στο κύτταρο. Μεγάλη πίστη, για να δεχθεί ότι όλο αυτό έγινε χωρίς λόγο.