Ξεκινάω αυτή τη χρονιά και δεν είναι σαν τις άλλες. Γύρω μου οι άνθρωποι πιο απελπισμένοι και πιό ανήσυχοι. Η χώρα μου έρμαιο. Σαν κάποιος να έκανε αποκαλυπτήρια του γλυπτού που σμιλεύαμε χρόνια. Σαν κάποιος να έλυσε το κορδόνι και το τι φανερώθηκε μας έκανε να θαυμάσουμε, άλλα όχι από το εξαίσιο και το εξαιρετικό,αλλά το άσχημο και ποταπό. Και όχι δεν μιλώ για τα άδεια μαγαζιά με τα ενοικιαστήρια στα βρώμικα τζάμια τους, ούτε τα άδεια πορτοφόλια, αλλά για τα  μάτια τα άδεια. Που δεν ξέρουν αλλά και που δεν ζητούν. Που κοιτάζουν απλανή. Για τα νέα παιδια που προσπαθούν να ξορκίσουν την αγωνία και το φόβο τους μπρος στον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν λέγοντας  «έχει πλάκά». Για το σκουπιδαριό των media. Για τα λανθασμένα πρότυπα. Για την αυτοζωή που μανιασμένα,  μέρα πάνω στη μέρα χτίσαμε πάνω της. Πάνω στην δικαιοσύνη, κατα πως την νομίζαμε. Πάνω στην αποχώριση επειδή μας έφτανε ο εαυτός μας. Νάρκισσοι ίδιοι αποσβολωθήκαμε να κοιτάζουμε το είδωλό μας στο νερό της λιμνης μας. Το οτι αυτό χάλαγε γεμίζοντας ρυτίδες στο πρώτο έντομο που πετούσε παραδίπλα, στο πρώτο άγγιγμα του ανέμου δεν μας έβαζε σε σκέψεις; Νά την τώρα η αλήθεια και το γλυπτό αποτροπιαστικό.

Κοιτάζω την ιστορία του λαού μας και τον βλέπω ξανά και ξανά στις κρίσιμες καμπές της να επιλέγει το φαύλο. Να σωπαίνει ανθρώπους, που σηκώθηκαν για να τον κάνουν να μπει σε νέα ευλογημένη ρώτα. Στα πολιτικά του σταυροδρόμια να διαλέγει το δρόμο προς το γκρεμό. Ένα ξέφρενο τρεχαλητό, προς τα που άραγε;  Νά τώρα που όλα φαίνονται πιο καθαρά. Και η λιμνούλα που καθρεφτιζόμασταν, λάκος ήταν, που ανοίξαμε μόνοι μαςστην αμουδιά, πλάι στη θάλασσα. Και η δικαιοσύνη μας[1] ανεπαρκής. «Διψάσαμε το μέσημέρι μα το νερό γλυφό» πιστοποιει ο ποιητής και αλοίμονο πόσο απελπιστικά αληθινό. Αρνηθήκαμε τον αληθινό Θεό που είναι η πηγή των γάργαρων νερών και αρκεστήκαμε στα γλυφά λασπόνερα της αυτοδικαίωσης, της αυτοβελτίωσης, της στείρας θρησκευτικότητας, της θεοποίησης της λογικής. Κι αν ο ποιητής σταματάει εκεί επειδή δεν ξέρει την λύση, ο προφήτης προχωράει και την διακηρύτει επειδή την γνωρίζει.

 «Δεν γνωρίσατε; Δεν ακούσατε; Δεν σας αναγγέλθηκε από την αρχή; Δεν εννοήσατε από την εποχή τής δημιουργίας τής γης;  Αυτός είναι που κάθεται επάνω στον γύρο τής γης, και οι κάτοικοί της είναι σαν ακρίδες· αυτός απλώνει τους ουρανούς σαν παραπέτασμα, και τους απλώνει σαν σκηνή για κατοίκηση·  αυτός φέρνει τους ηγεμόνες στο μηδέν, και κάνει τους κριτές τής γης σαν ματαιότητα.  Αλλ’ ούτε θα φυτευτούν· και ούτε θα σπαρούν· αλλ’ ούτε θα ριζωθεί μέσα στη γη το στέλεχός τους· μόνον να πνεύσει επάνω τους, κι αμέσως θα ξεραθούν, και ο ανεμοστρόβιλος θα τους αρπάξει σαν άχυρο.
  Με ποιον, λοιπόν, θα με εξομοιώσετε, και θα εξισωθώ; λέει ο Άγιος.

 Σηκώστε ψηλά τα μάτια σας, και δείτε, ποιος τα δημιούργησε αυτά[2]; Αυτός που βγάζει το στράτευμά τους κατά αριθμό· αυτός που καλεί όλα αυτά με το όνομά τους στη μεγαλειότητα της δύναμής του, επειδή, είναι ισχυρός σε εξουσία· δεν του λείπει τίποτε.
  Γιατί λες, Ιακώβ, και γιατί μιλάς, Ισραήλ: ο δρόμος μου είναι κρυμμένος από τον Κύριο, και η κρίση μου παραμελείται από τον Θεό μου;
 Δεν γνώρισες; Δεν άκουσες, ότι ο αιώνιος Θεός, ο Κύριος, ο Δημιουργός των άκρων τής γης, δεν ατονεί, και δεν αποκάμει; Η φρόνησή του δεν εξιχνιάζεται.  Δίνει ισχύ στους εξασθενημένους, και αυξάνει τη δύναμη στους αδύνατους.  Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά·  αλλ’ αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν.» (Ησαίας 40:21-31)

Ω Θεέ του ουρανού, σε βλέπω καθώς σκίζεις το παραβάν με την καρικατούρα σου που όλοι εμείς οι θρησκευόμενοι Σου φτιάξαμε. Πνεύσε με το Πνεύμα σου πάνω απο αυτή τη χώρα κι όχι με τον ανεμοστρόβιλο. Πνεύσε πάνω μας με το σαν ζέφυρο, απαλό σου αεράκι, για να ζήσουμε.