Ο Μύθος του αθεϊσμού και της επιστήμης

Οι αθεϊστές ενθαρρύνουν την κοινή άποψη ότι η επιστήμη έχει αποδείξει την ανυπαρξία του Θεού, αποκαλώντας τον τρόπο σκέψης τους «επιστημονικό». Λέγοντάς το αυτό, απλώς δίνουν έναν καινούργιο ορισμό στο τι είναι επιστήμη προκειμένου να αποκλείσουν τον Θεό.  Στην πραγματικότητα η επιστήμη άνθισε μόνο όταν η πραγματικά Βιβλική άποψη για τη δημιουργία ρίζωσε, μάλιστα από τότε που η  Μεταρρύθμιση εξάπλωσε την επιρροή της. Ο τρόπος σκέψης που ενεργοποίησε μια επιστημονική προσέγγιση στην εξέταση του κόσμου, – για παράδειγμα, το ότι το δημιουργημένο διάστημα είναι πραγματικό, αρμονικό και δικαιολογημένο – προήλθε από τη Βίβλο. Ακόμα και μη χριστιανοί ιστορικοί της επιστήμης το αναγνωρίζουν αυτό[1]. Κατά συνέπεια,  επιστήμονες που πίστευαν στην Βίβλο ήταν μέσα σχεδόν σε κάθε τομέα της επιστήμης.[2] [3] Επίσης υπάρχουν πολλοί επιστήμονες σήμερα, που πιστεύουν ότι η Βίβλος αποτελεί μία απόλυτα αξιόπιστη περιγραφή της προέλευσης της ζωής και της ιστορίας[4]

Είναι όντως επιστήμη;

Η επιστήμη μάς έχει δώσει τόσα θαυμαστά επιτεύγματα όπως: τον άνθρωπο στη Σελήνη, περισσότερη τροφή, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, ηλεκτρισμός, θεραπείες ασθενειών και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά τα επιτεύγματα απαιτούν πειράματα στο παρόν, τα αποτελέσματα των οποίων εξάγουν  σε συμπεράσματα, που με τη σειρά τους οδηγούν σε νέα πειράματα για να επαληθευθούν τα συμπεράσματα κι οι ιδέες. Σε μια τέτοια διαδικασία τα συμπεράσματα και τα πορίσματα είναι στενά συνδεδεμένα με τα πειράματα που τα προκάλεσαν και συχνά δεν υπάρχει πολύς χώρος για υποθέσεις. Η επιστήμη αυτού του είδους λέγεται «μεθοδική» ή «λειτουργική» και έχει οδηγήσει σε πολλές ανακαλύψεις που ευεργετούν την ανθρωπότητα.

Υπάρχει ωστόσο και η επιστήμη που ασχολείται με το παρελθόν, η ονομαζόμενη «ιστορική». Αυτή του  είδους η  επιστήμη περιορίζεται στο να αναπαραστήσει το παρελθόν, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε πειράματα απευθείας στα γεγονότα του παρελθόντος, και τα ιστορικά γεγονότα δεν μπορούν να επαναληφθούν. Σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιούμε τις  παρατηρήσεις που κάνουμε στο παρόν για να βγάλουμε συμπεράσματα για το παρελθόν. Τα πειράματα που σχετίζονται με το παρελθόν και μπορούν να γίνουν στο παρόν, είναι αρκετά  περιορισμένα, έτσι ώστε τα συμπεράσματα να απαιτούν μια σειρά υποθετικών σκέψεων. Όσο περισσότερο μελετούνται τα γεγονότα του παρελθόντος, τόσο η διαρκώς αυξανόμενη σειρά των συμπερασμάτων χρειάζεται περισσότερες υποθέσεις, και τα περιθώρια να εισάγουμε μη επιστημονικά δεδομένα που θα επηρεάσουν τα συμπεράσματά μας – όπως το ποιες είναι οι θρησκευτικές αρχές του επιστήμονα – γίνονται μεγαλύτερα . Έτσι αυτό που ίσως παρουσιάζεται ως «επιστημονικό» όσον αφορά το παρελθόν ίσως να μην είναι τίποτα περισσότερο από την προσωπική άποψη και κοσμοθεωρία του επιστήμονα.

Η διένεξη μεταξύ «επιστήμης» και «θρησκείας» αφορά την ιστορική επιστήμη και όχι την λειτουργική. Δυστυχώς ο σεβασμός που έχει κερδηθεί από τις επιτυχίες της πρώτης,  μπερδεύει πολλούς στο να θεωρούν ότι και οι υποθετικοί ισχυρισμοί της δεύτερης φέρουν την ίδια αξιοπιστία. Αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Με την ιστορική επιστήμη, δεν ερχόμαστε σε αντιπαράθεση για μια ένδειξη που συμβαίνει στο παρόν τόσο, όσο για υποθέσεις που γίνονται σχετικά με το παρελθόν. Οι επιστήμονες που πιστεύουν στην μαρτυρία της Βίβλου, η οποία διακηρύττει ότι είναι ο Λόγος του Θεού, καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα από εκείνους που αδιαφορούν για τη μαρτυρία αυτού του βιβλίου. Στην πραγματικότητα στη ρίζα όλης της ασυμφωνίας με τις επιστήμες που ασχολούνται με το παρελθόν βρίσκεται η θεληματική άρνηση του Λόγου του Θεού. (2 Πέτρου 3:3-7)

Ποιος δημιούργησε τον Θεό;

Οι σκεπτικιστές ρωτούν. «Εάν ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν, τότε ποιος δημιούργησε τον Θεό;». Ο Θεός όμως είναι εξ’ ορισμού ο αδημιούργητος δημιουργός του σύμπαντος, έτσι το ερώτημα «Ποιος δημιούργησε τον Θεό» είναι παράλογο, ακριβώς όσο παράλογο είναι το να ρωτήσει κανείς «Με ποιόν είναι παντρεμένος ένας άγαμος;». Μια ποιο εκλεπτυσμένη ερώτηση θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη. « Εάν δεχόμαστε ότι το σύμπαν χρειάζεται αιτία, τότε γιατί δεν δεχόμαστε ότι επίσης και ο Θεός χρειάζεται αιτία; Κι αν ο Θεός δεν χρειάζεται αιτία τότε γιατί χρειάζεται αιτία το σύμπαν;».  Εξετάστε παρακαλώ τον ακόλουθο συλλογισμό:

• Κάθε τι που έχει αρχή, έχει και αιτία[5].
• Το σύμπαν έχει αρχή.
• Συνεπώς το σύμπαν έχει αιτία.

Σημειώστε τις λέξεις με τα έντονα γράμματα. Το σύμπαν χρειάζεται μια αιτία επειδή είχε αρχή. Ο Θεός όμως δεν έχει αρχή, έτσι δεν χρειάζεται αιτία. Η θεωρία τις σχετικότητας του Αϊνστάιν η οποία επαληθεύεται σε μεγάλο βαθμό από τα πειράματα, μας δείχνει ότι ο χρόνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το χώρο και την ύλη. Έτσι ο χρόνος θα πρέπει να έχει ξεκινήσει την ίδια στιγμή με το χώρο και την ύλη, την στιγμή που δημιουργήθηκε το σύμπαν. Αφού λοιπόν ο Θεός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος είναι και ο δημιουργός του χρόνου. Κατά συνέπεια δεν είναι περιορισμένος στην διάσταση του χρόνου που δημιούργησε και έτσι δεν μπορεί να έχει αρχή μέσα σε αυτόν. Άρα δεν έχει, αλλά  ούτε και χρειάζεται να έχει κάποια αιτία. Αντιθέτως υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για το γεγονός ότι το σύμπαν είχε αρχή. Αυτό μπορεί να φανεί από τους νόμους της θερμοδυναμικής, οι οποίοι είναι θεμελιώδεις νόμοι της φυσικής.

1ος νόμος: Η συνολική ποσότητα μάζας-ενέργειας στο σύμπαν είναι σταθερή.

2ος νόμος: Η ποσότητα ενέργειας που είναι διαθέσιμη προς έργο διαρκώς ελαττώνεται, ή αλλιώς, η εντροπία[6] φτάνει στο μέγιστο.

Εάν η συνολική ποσότητα ενέργειας είναι περιορισμένη και η ποσότητα ενέργειας προς έργο διαρκώς μειώνεται τότε το σύμπαν δεν μπορεί να προϋπήρχε αιωνίως, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα έπρεπε η ενέργεια του να έχει ήδη καταναλωθεί και να έχει επέλθει αυτό που ονομάζουμε “θερμικός θάνατος”. Θα έπρεπε για παράδειγμα όλα τα ραδιενεργά άτομα του διαστήματος να έχουν καταναλωθεί, κάθε σημείο του σύμπαντος να έχει την ίδια θερμοκρασία, και να μην μπορεί να παραχθεί καμία μορφή έργου. Έτσι το σύμπαν θα πρέπει να δημιουργήθηκε  με αρκετή ενέργεια προς χρήση η οποία τώρα συνεχώς μειώνεται.[7]

Θα μπορούσε το σύμπαν να έχει αρχή αλλά να μη χρειάζεται αιτία; Όχι. Είναι αυταπόδεικτο ότι κάθε τι που ξεκινά έχουν αιτία – και δεν υπάρχει κανένας που μέσα του να αρνείται αυτή την  αλήθεια. Όλη η επιστήμη, η εφαρμογή των νόμων, θα κατέρρεε εάν αρνιόμασταν αυτή την σχέση μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος[8]. Επίσης το σύμπαν δεν θα μπορούσε να υπάρξει από τον “εαυτό” του επειδή θα έπρεπε να υπάρχει πριν έρθει στην ύπαρξη και κάτι τέτοιο είναι λογικά άτοπο.

Συνοψίζοντας

• Είναι φανερό ότι το σύμπαν συμπεριλαμβανομένου του χρόνου, είχε αρχή.
• Είναι παράλογο να πιστεύει κανείς ότι κάτι, άρχισε να υπάρχει χωρίς αιτία.
• Η ύπαρξη του σύμπαντος προϋποθέτει αιτία, όπως ακριβώς περιγράφεται  στη Βίβλο, στη Γένεση 1:1, και στην επιστολή προς Ρωμαίους 1:20
• Ο Θεός ως δημιουργός του χρόνου είναι έξω από το χρόνο. Συνεπώς δεν έχει αρχή στον χρόνο, υπήρχε πάντοτε και δεν χρειάζεται αιτία.

Απ’ όποια μεριά κι αν το δει κανείς,- οι ενδείξεις τις Βίβλου,  η απίστευτη πολυπλοκότητα, η οργάνωση των πληροφοριών στα ζωντανά όντα, ή η προέλευση του σύμπαντος, – το να πιστεύει κανείς σε ένα παντοδύναμο και παντογνώστη Δημιουργό Θεό, όχι μόνο βγάζει νόημα αλλά είναι και η μόνη λογική, βιώσιμη και ικανοποιητική  εξήγηση.