Από την ταινία War Horse, από την κουβέντα του παππού μυλωνά με την εγγονή του.

–          Παπού είσαι δειλός, έτσι;

–          Ναι είμαι δειλός. Εγώ φτιάχνω μόνο μαρμελάδες… (σιωπή) ξέρεις υπάρχουν τα ταχυδρομικά περιστέρια. Τα χρησιμοποιούν στον πόλεμο. Τα έχουν στο μέτωπο και τους δίνουν ένα μήνυμα. Τους λένε πήγαινε τώρα στην πατρίδα, και αυτά πετάνε πάνω  από την μάχη που μαίνεται από κάτω τους, και θέλει μεγάλη ανδρεία να μην κοιτάξεις κάτω. Έχουμε ένα μήνυμα και ένα στόχο.

Απόσπασμα από την ταινία War Horse που μου άρεσε τόσο πολύ. Πάντα υπάρχουν αυτές οι δύο θεωρήσεις. Η εγγονή του θαυμάζει τους γονείς της οι οποίοι σκοτώθηκαν προφανώς σε κάποια κίνηση ευθείας αντίστασης. Για την εγγονή του αυτή τους η πράξη ορίζει το πλαίσιο σε σχέση  με αυτό που λέμε ηρωισμό και ανδρεία. Από την άλλη αυτός της παρουσιάζει μια άλλη διάστασή τους. Στην πραγματικότητα αυτή η δεύτερη άποψη του παππού δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την πρώτη. Είναι γεμάτη από σοφία. Τη σοφία του να ξέρει κανείς το σκοπό αυτού που είναι και αυτού που κάνει. Να ξέρει τους χρόνους και τους καιρούς. Τι αξίζει επειδή μένει για πάντα και τι όχι.