Τι γίνεται λοιπόν με την Ελλάδα; Τι γίνεται με το λαό μας δηλαδή; Επειδή τα χώματα τούτα θα τα πατάμε και στο μέλλον έστω κι αν πιθανώς δεν τα ελέγχουμε τότε. Τι γίνεται όμως με μας τους ίδιους; Με τη δικιά μας ζωή, που είμαστε καταδικασμένοι να την περάσουμε μέσα σε αυτή την ομίχλη;
Βιώνουμε μια απίστευτη οχλαγωγία, όπως αυτή στις τάξεις του δημοτικού σχολείου όπου όλοι ισχυρίζονταν ή καμώνονταν ότι ήξεραν το «μάθημα», κι ότι είχαν τις απαντήσεις αλλά πολλοί λίγοι τις είχαν πραγματικά. Σήμερα, κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να κάνει κάτι και να γλιτώσουμε κυβερνήτες και κυβερνώμενοι από αυτή την αρπάγη των συμφερόντων που στραγγαλίζει κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής. Είναι φανερό ότι και η επόμενη σαιζόν θα κυλίσει όπως η προηγούμενη. Θα μοιράσει ίσως απόγνωση σε ακόμα περισσότερους, αλλά θα κυλίσει χωρίς ουσιαστικές αλλαγές επειδή χρειάζονται κότσια και θάρρος για να πραγματοποιηθούν αυτές και για αυτό χρειάζεται ηρωισμός και κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να βρεθεί σήμερα.
Φαίνεται λοιπόν ότι οι πλείστοι των Ελλήνων θα μείνουν να κοιτούν με ανησυχία το μέλλον και τα επερχόμενα δεινά προσθέτοντας στο παζλ της προφητείας το ελληνικό κομματάκι της. Ωστόσο θέλω να μοιραστώ με όλους τα λόγια ενός ανώτατου κυβερνητικού αξιωματούχου της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, που έχουν διασωθεί μέσα σε ένα αρχαίο γραπτό που έγραψε ο ίδιος. Αυτός λεγόταν Βαλτασάσαρ, και ήταν άνθρωπος όχι μόνο διορατικός αλλά και πολύ ικανός και αποτελεσματικός στα θέματα διοίκησης του κράτους του. Αυτός ο άνθρωπος αναφέρει τα εξείς:
Ο Θεός είναι αυτός που «μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους• Καθαιρεί βασιλιάδες, και εγκαθιστά βασιλιάδες• Δίνει σοφία στους σοφούς, και γνώση στους συνετούς• Αυτός αποκαλύπτει τα βαθιά και τα κρυμμένα• Γνωρίζει εκείνα που είναι στο σκοτάδι, και μαζί του κατοικεί το φως•». (βιβλίο του Δανιήλ 2:21-22)
Την επόμενη φορά που θα αναρωτηθούμε για την κατάστασή μας ίσως δεν θα πρέπει να επαναλάβουμε την εύκολη ατάκα: «άλλοι τα έφαγαν» και «δεν πληρώνω» αλλά μάλλον θα πρέπει να αναλογιστούμε τούτα τα λόγια που δεν είναι λόγια κάποιου τυχαίου. Επειδή πράγματι ο Θεός έχει την ιστορία στα χέρια του, και τίποτα δεν είναι κρυφό για αυτόν, μάλιστα φανερώνει τα κρυμμένα. Τα κρυμμένα αυτά που ίσως ήταν κρυμμένα για τους περισσότερους από εμάς αλλά που ήρθε η ώρα να φανερωθούν. Την ίδια στιγμή μας αφήνει να χορτάσουμε τους καρπούς των πράξεων και των ευθυνών μας, κι αυτό είναι η κρίση. Ποια είναι αλήθεια η αντίληψή μας για μια τέτοια διάσταση του Θεού;
Συνήθως παρασυρμένοι από την εικονογραφία θεωρούμε τον Θεό έναν παππού καθισμένο μες στα σύννεφα και μέσα στο μυαλό μας τον βάζουμε να ζει πολύ μακριά από εμάς. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Την ίδια στιγμή ένας «παππούς» Θεός δίνει μόνο καραμέλες και ζαχαρωτά στα «εγγόνια του, πράγμα που ούτε αυτό είναι αλήθεια για τον αληθινό Θεό. Κάποιοι κάνουν ένα βήμα παραπέρα επειδή καθώς στέκονται μπροστά στο αβέβαιο μέλλον αποφασίζουν ότι θα πρέπει να γυρίσουν στην θρησκεία νομίζοντας ότι θα βρουν τον Θεό εκεί, και πράγματι γυρνάνε, άλλα τελικά εκεί βρίσκουν σε ένα θεό πυροσβέστη, ένα θεό πρώτων βοηθειών, έναν θαυματοποιό, έναν ρουσφετολόγο, και η πλάνη τους δεν έχει τελειωμό. Επειδή το πρόβλημα δεν είναι το ότι φύγαμε απο μια θρησκεία αλλα από τον Θεό τον ίδιο. Στην πραγματικότητα με όλους τους παραπάνω τρόπους αλλά και μέ έναν σωρό άλλους, ουσιαστικά λέμε όχι στον αληθινό Θεό.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γυρίσουμε στον Θεό και αυτός είναι να ακούσουμε τι ο ίδιος λέει για τον εαυτό του και για μας. Να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε την μοναδική αλήθεια όπως αυτή περιγράφεται μέσα στη Βίβλο. Να σταθούμε μπροστά στη ζωή που κυλά μέσα από τα χέρια μας και που κάποτε θα τελειώσει. Να τραβήξουμε μπροστά αφήνοντας πίσω μας την “χώρα των εύκολων απαντήσεων” και να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε και τι σχέση έχει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας με εμάς τους ίδιους. Να αναρωτηθούμε για το αν μπορούμε να λάβουμε ζωή από τον Θεό αυτόν που ρίξαμε στα αζήτητα. Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα. Γιατί να μην κάνουμε κάτι διαφορετικό λοιπόν;