Ζούμε στο φλοιό ενός πλανήτη του οποίου το εσωτερικό είναι διάπυρο, και μας φαίνεται φυσικό.
Περίπου τριακόσια μεγέθη σημαντικά για την υποστήριξη της ζωής, υπάρχουν γύρω από τη Γη και μέσα σε αυτή σε μια αξιοθαύμαστη και λεπτή ισόρροποι και μας φαίνεται φυσικό. (Απόσταση του ήλιου μας από τον Πυρήνα του Γαλαξία, μάζα του Ήλιου, Απόσταση της Γης από τον Ήλιο, το χρώμα φωτός που εκπέμπει ο Ήλιος, η επιφανειακή βαρύτητα της Γης, το πάχος του φλοιού της, η περίοδος περιστροφής, το μαγνητικό της πεδίο, η κλίση του άξονα της, Ο λόγος Οξυγόνου προς Άζωτο την ατμόσφαιρα, τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα, και υδρατμών στην ατμόσφαιρά, Θερμοκρασία, σεισμική δραστηριότητα, κ.ά.)
Ο Πλανήτης αυτός μοιάζει να είναι κομμένος και ραμμένος στο να υποστηρίζει ζωντανά όντα σε τέτοιο πλήθος και ποικιλότητα που η απόλυτη σιωπή και ερημιά του υπόλοιπου σύμπαντος γεννάει πολλά και σοβαρά ερωτήματα. Ωστόσο και αυτό μας φαίνεται φυσικό.
Ζούμε και αναπτυσσόμαστε πάνω στη Γη, διαθέτοντας ένα σώμα το οποίο διαθέτει με τη σειρά του εκατοντάδες μεταβλητές οι οποίες ισορροπούν για να υπάρχει η δυνατότητα αυτό το σώμα να ζήσει μέσα στο περιβάλλον αυτό. Την ισορροπία αυτή την ονομάζουμε ομοιοστασία, και προχωρούμε παρακάτω θεωρώντας τη και αυτή δεδομένη.
Ερχόμαστε άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους σε αυτό τον πλανήτη, με την έννοια ότι δεν γνωρίζουμε κανένα μια ή δύο γενιές πριν από τους προγόνους μας, και δεν μας γνωρίζει κανείς μία ή δύο γενιές αργότερα. Η ίδιοι οι γονείς μας στην πραγματικότητα όταν μας αντίκρισαν για πρώτη φορά είδαν έναν άγνωστο. Ωστόσο το δεχόμαστε κι αυτό αβασάνιστα και το κατατάσσουμε στα φυσικά πράγματα.
Καθώς ζούμε πάνω στη Γη, δημιουργούμε πίσω μας μικρά ή μεγάλα πράγματα, οικογένεια, σχέσεις , φίλους, ιστορίες, ηρωισμούς ή κατορθώματα, απλή ανθρωπιά, τέχνη, τάξη, αλλά και κακία και έχθρα, άσχημες και τραγικές ιστορίες, κατεστραμμένες υπάρξεις και ζωές, αταξία και παραλογισμό, και φεύγουμε ξαφνικά παρά τη θέλησή μας αφήνοντας τα όλα σύξυλα όσο σοβαρά και αν είναι. Να το βάλουμε κι αυτό στα φυσικά πράγματα; Να μην αναρωτηθούμε για τίποτα;
Αλήθεια πόσο ανόητη είναι αυτή η πρακτική ! για μια ζωή , για ένα κόσμο που όλα μέσα τους και γύρω διαλαλούν την υπερφυσική τους προέλευσή, το να κλείνει κανείς τα μάτια του. Να γυρίζει το βλέμμα του αλλού και να μιλά για τον καιρό. Πόσο παράλογο !
Θυμάμαι εκείνο το «τα μολύβια κάτω» στα ξαφνικά τεστ αξιολόγησης του λυκείου. Τα θυμάστε καθόλου; Θυμάμαι κοίταζα το ρολόι μου και έγραφα – έγραφα, έριχνα και καμμιά κλεφτή ματιά στον καθηγητή. Και να η αγωνία.
Μόνο σε μια περίπτωση δεν αγωνιούσα, αυτή που τα ήξερα τις απαντήσεις και τις είχα γράψει στο χαρτί χωρίς δισταγμούς.