Όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες συζητήσεων που γίνονται απο καιρό σε καιρό, στις οποίες αναφερόμαστε στο μεγαλείο της αρχαιότητας στα επιτεύγματα και φυσικά στους αρχαίους συγγραφείς. Διδασκόμαστε στο σχολείο τα έργα τους ή  τα έργα που έγραψαν άλλοι για αυτούς – και αυτό είναι πολύ σπουδαίο – ουσιαστικά χωρίς  καθόλου ενστάσεις για αυτά ως προς την αξιοπιστία τους (αν είναι γνήσια και κατά πόσον καταγράφουν πραγματικά αυτά που είπαν οι αρχαίοι σοφοί). Όταν παίρνουμε στα χέρια μας ένα αντίγραφο του  Αριστοτέλη, του Αριστοφάνη, του Πλάτωνα ή κάποιου άλλου, θεωρούμε de facto ότι τα γραπτά αυτά ανήκουν στον εκάστοτε συγγραφέα και εκφράζουν ακριβώς τις σκέψεις του, χωρίς να τα υποψιαζόμαστε και να τα αμφισβητούμε.

Την ίδια στιγμή και ενώ οι συγγραφείς είναι εξίσου γνωστοί (Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης, Πέτρος, και Παύλος) τα κείμενα της Καινής Διαθήκης αντιμετωπίζονται με καχυποψία και αμφισβήτηση. Μερικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα των γραπτών  ή την πιστότητα των αντιγράφων. Πως μπορούμε λένε να βασιστούμε στα λεγόμενά της την στιγμή που δεν σώζονται τα πρωτότυπα.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης που έχουμε, είναι αντίγραφα.  Το γεγονός ότι τα πρωτότυπα δεν υπάρχουν, μπορεί να σοκάρει κάποιους.  Όμως το ίδιο ισχύει με όλα τα αρχαία γραπτά που αναφέραμε στην αρχή.  Τα πρωτότυπά τους δεν υπάρχουν.  Η απάντηση στο ερώτημα που τίθεται για το   «Πως μπορώ να έχω τη βεβαιότητα ότι το αρχαίο γραπτό, δεν αλλοιώθηκε, όταν έχει χαθεί το πρωτότυπο;» είναι ότι σαφώς υπάρχουν συγκεκριμένοι μέθοδοι που ακολουθούνται από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα όσον αφορά την κριτική όλων των αρχαίων κειμένων, την επιστήμη αυτή δηλαδή που αποφαίνεται εάν ένα κείμενο είναι ή δεν είναι γνήσιο σε ποια εποχή ανήκει κ.ο.κ. και η Καινή Διαθήκη έχει περάσει επιτυχώς τους ελέγχους αυτούς.

Θα ήταν ενδιαφέρον όμως να δούμε μία από τις μεθόδους  εξέτασης της αξιοπιστίας   ενός κειμένου και τα σχετικά αποτελέσματα όσον αφορά την Καινή Διαθήκη. Σε αυτή υπολογίζουμε την χρονική απόσταση του αντιγράφου από το πρωτότυπο. Όσο πιο κοντά είναι το αντίγραφο στο πρωτότυπο τόσο πιο μικρές πιθανότητες υπάρχουν να έχει αλλοιωθεί. Πολύ σημαντικό στοιχείο είναι επίσης το πόσα αντίγραφα υπάρχουν. Όσο περισσότερα αντίγραφα τόσο πιο εύκολα μπορούμε να τα συγκρίνουμε  μεταξύ τους και να δούμε αν συμφωνούν.

Παρακάτω ακολουθεί ένας πίνακας που αναφέρεται σε αρκετούς αρχαίους συγγραφείς. Μας δίνει τις ημερομηνίες όπου έζησαν/έγραψαν, τη σχετική χρονολογία του αντιγράφου, την χρονική απόσταση από το πρωτότυπο και τέλος αναφέρει πόσα αντίγραφα σώζονται.     

Ας δούμε τον Ευριπίδη.  Έζησε το 485-406 π.Χ.  Το παλαιότερο αντίγραφο που έχουμε στα χέρια μας χρονολογείται το 1100 μ.Χ. Αυτό σημαίνει ότι το αντίγραφο απέχει από το πρωτότυπο περίπου 1500 χρόνια. Επίσης υπάρχουν μόνο 9 αντίγραφα που μπορούμε να συγκρίνουμε. Με τον Δημοσθένη τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Έζησε  το 383-322 π.Χ.  Το παλαιότερο αντίγραφο χρονολογείται το 1100 μ.Χ. Αυτό σημαίνει ότι το αντίγραφο απέχει από το πρωτότυπο περίπου 1300 χρόνια. Τα αντίγραφα που υπάρχουν και μπορούμε να συγκρίνουμε είναι 200.

Το γεγονός όμως ότι μιλάμε για μια απόσταση 1000, 1300 ή και 1500 χρόνων από το πρωτότυπο δεν είναι απλό και εδώ χωράνε πολλά ερωτήματα. Αυτό σημαίνει ότι τα αντίγραφα που έχουμε στα χέρια μας πιθανώς αντιγράφτηκαν από το αντίγραφο του αντιγράφου του αντιγράφου κ.ο.κ. και όλα αυτά με το χέρι, χωρίς να ξέρουμε πόσο πιστά  έγινε η αντιγραφή από το προηγούμενο αντίγραφο. Εν τούτοις όταν παίρνουμε στα χέρια μας τα αντίγραφα αυτών των αρχαίων συγγραφέων εύκολα δεχόμαστε ότι είναι γνήσια αντίγραφα του πρωτοτύπου και πραγματικά έργα του συγγραφέα τους. Δεχόμαστε ότι παρέμειναν για πάνω από μια χιλιετία απαράλλακτα ίδια με το πρωτότυπο παρόλο που αντιγράφτηκαν ίσως και δεκάδες φορές. Ακόμα και στη περίπτωση του Πλίνιου του νεότερου – ό οποίος είναι ένας από τους πιο πρόσφατους συγγραφείς – η απόσταση του αρχαιότερου διαθέσιμου αντιγράφου απο το πρωτότυπο που είναι  750 χρόνια, δεν μπορεί και πάλι να θεωρηθεί κοντινή. Και για να χειροτερέψουν τα πράγματα, τα αντίγραφα που διαθέτουμε και μπορούμε να συγκρίνουμε είναι μόνο 7.  Τελικά αυτός που τα πάει καλύτερα από όλους είναι ο Όμηρος και όπως μπορείτε να δείτε στον πίνακα η απόσταση του αρχαιότερου αντιγράφου του από το πρωτότυπο είναι «μόνο» 500 χρόνια. Πιο σημαντικό από αυτό είναι βέβαια το γεγονός ότι διασώθηκαν 643 αντίγραφα. Απο τη σύγκρισή τους οι ειδικοί βρίσκουν ότι οι διαφορές είναι της τάξεως του 5%. Η Ιλιάδα θεωρείται από τα πιο αξιόπιστα κείμενα της αρχαιότητας.

Ας δούμε τώρα τι γίνεται με την Καινή Διαθήκη. Σχετικά με το ζήτημα  της αξιοπιστίας της, έχουμε τα παρακάτω δεδομένα.

• Η συγγραφή της ολοκληρώθηκε πιθανότατα πριν το 70 μ.Χ. 
• Το αρχαιότερο  αντίγραφο που διαθέτουμε είναι του 125 μ.Χ. δηλαδή μόλις 55 χρόνια από το πρωτότυπο.
• Υπάρχουν πάνω από 24000 αντίγραφα για σύγκριση.
• Οι διαφορές απο τη σύγκριση των αντιγράφων είναι  0,05%!

Έχουμε ήδη δει ότι για τα αρχαία έργα, οι επιστήμονες δέχονται τα χάσματα των 1.500, 1.000 και 500 χρόνων μεταξύ πρωτότυπου και αντίγραφου χωρίς να προβληματιστούν ιδιαίτερα για την αξιοπιστία τους.  Για ποιο λόγο λοιπόν θα έπρεπε να προβληματιστούμε για την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης; Οι αριθμοί λένε ότι αν κανείς δέχεται την αξιοπιστία των υπόλοιπων κειμένων της αρχαιότητας δεν έχει κανένα λόγο να αρνηθεί  την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Είναι το πιο αξιόπιστο βιβλίο της αρχαιότητας.

Για την ανάρτηση αυτή έχουν χρησιμοποιηθεί πληροφορίες απο: http://sxr.pblogs.gr/1-h-axiopistia-ths-kainhs-diathhkhs.html