Εκατόν πενήντα χρόνια πλύσης εγκεφάλου.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας όπως και σε όλο τον κόσμο και αφορά τον τρόπο με τον οποίο διαδίδεται η θεωρία της εξέλιξης. Οι άνθρωποι που την υποστηρίζουν με όπλο τα μέσα ενημέρωσης τα ποικίλα ντοκιμαντέρ τις εκδόσεις περιοδικών και βιβλίων τα βιβλία της δημόσιας παιδείας, εξαπλώνουν μια θεωρία η οποία εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα φαίνεται ότι παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα από επιστημολογικής άποψης και ακόμα δεν μπορεί να απαντήσει σε κάποια βασικά ερωτήματα[1]. Την ίδια στιγμή αξιώνουν ο όρος «θεωρία» που προσδίδεται στην υπόθεση του Δαρβίνου, να χαίρει της ίδιας αποδοχής με αυτές των φυσικών νόμων και αξιωμάτων όπως του ηλεκτρισμού της βαρύτητας και των μαθηματικών. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Οι τελευταίοι αποδεικνύουν την ορθότητά τους με την επανειλημμένη παρατήρηση μέσω πειραμάτων που γίνονται σε εργαστήρια διαρκώς ενώ η θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να παρατηρηθεί. Είναι μια απαρατήρητη θεωρία που μάλιστα λαμβάνοντας υπόψη αρκετά γεγονότα αλλοίωσης ή «κατασκευής» ευρημάτων που έχουν αποκαλυφθεί τα τελευταία 100 χρόνια αποκτά περίεργα χαρακτηριστικά κακώς εννοούμενης «θρησκευτικής πίστης».
Η αλήθεια είναι πως τότε που η εξελικτική θεωρία άρχισε να εξαπλώνεται στον δυτικό κόσμο, για αρκετά χρόνια άνθρωποι που έως τότε δέχονταν την Βιβλική εκδοχή της Δημιουργίας, μετά τον καταιγισμό άρθρων και ευρημάτων που φαίνονταν ότι παρουσίαζαν οι εξελικτικοί, ξαναέψαξαν κλονισμένοι στα πιστεύω τους να βρουν εξηγήσεις σχετικά και να γεφυρώσουν αυτό που θεωρούσαν ως χάσμα μεταξύ πίστης και επιστήμης. Αυτή όμως η εξέταση των δεδομένων οδήγησε στην δημιουργία μιας ομάδας επιστημόνων αρχικά στην Αμερική, γνωστών ως Δημιουργιστές[2] (Creationists) οι οποίοι έφεραν στην επιφάνεια έναν πολύ σοβαρό επιστημονικό αντίλογο χωρίς να κρύβουν την πίστη τους στον Θεό και την δημιουργία. Σήμερα πια στους κόλπους τους συμπεριλαμβάνονται και άθεοι που δεν είναι ικανοποιημένοι με τις απαντήσεις των εξελικτικών. Οι δημιουργιστές βρίσκουν και αναδεικνύουν τα κενά και τα ασυμβίβαστα της θεωρίας της εξέλιξης με αυτό που λέμε επιστήμη.
Καταλαβαίνω ότι για πολλούς η άποψη ότι ο Θεός έφτιαξε τη γη και κάθε ζωντανό, φυτό ή ζώο κατά το είδος του, και τέλος τον άνθρωπο ως ένα όν με μοναδικά χαρακτηριστικά και δυνατότητες φαντάζει σαν μια κακόγουστη φάρσα βασισμένη σε θρησκευτικές προκαταλήψεις. Θα ήταν όμως ενδιαφέρον να εξετάσουμε τι είναι αυτά που σοβαροί επιστήμονες με σπουδές σε σοβαρά πανεπιστήμια, διδακτορικές εργασίες, και πολύχρονη καριέρα στον ακαδημαϊκό χώρο, υποστηρίζουν.
Όλα τα ζωντανά πλάσματα περιέχουν μέσα στα κύτταρά τους το μόριο DNA που μεταφέρει τις πληροφορίες (γενετικές οδηγίες) για να φτιαχτούν όλα τα μέρη του καθενός απο αυτά και όλες οι πληροφορίες βρίσκονται μέσα στο πρώτο γονιμοποιημένο κύτταρο κάθε όντος. Το DNA της αμοιβάδας δεν έχει πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία οπλής, ουράς ή ματιών όπως λόγου χάρη έχει το DNA του αλόγου. Το DNA του αλιγάτορα δεν έχει γενετικές πληροφορίες για την παραγωγή φτερών, ρηχών οστών ή μονογαμικών πνευμονικών συστημάτων αλλά το DNA των αετών έχει. Κάποιες πληροφορίες DNA είναι κοινές σε πολλά διαφορετικά είδη πλασμάτων αλλά υπάρχουν και διαφορές.
Επομένως τα κύρια ερωτήματα που σχετίζονται με την εξέλιξη είναι τα εξής:
Πρώτον , Πως αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν στο πρώτο ζωντανό μικροσκοπικό πλάσμα σύμφωνα με τους εξελικτικούς , και δεύτερον , πως αυτές οι πληροφορίες σε αυτό το «απλό» πλάσμα μεταβλήθηκαν και αυξήθηκαν για να παράγουν όλα τα διαφορετικά είδη φυτών και ζώων που βλέπουμε είτε ζωντανά είτε απολιθωμένα;
Στα παραπάνω ερωτήματα οι εξελικτικοί ουσιαστικά δεν απαντούν. Η αιτία για αυτό θα μπορούσε να βρεθεί σε αυτό που λέει ο γνωστός αστροβιολόγος Paul Davies.
«Είναι κρίμα που υπάρχουν τόσο λίγα στοιχεία για την καταγωγή της ζωής. Γνωρίζουμε πάνω κάτω πότε ξεκίνησε η ζωή πάνω στη Γη, και κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρίες για το που. Αλλά για το πώς, είμαστε σε απορία. Κανείς δεν γνωρίζει πώς ένα μίγμα απο άψυχα χημικά ξαφνικά οργανώθηκαν στο πρώτο ζωντανό κύτταρο.»
Δεν απαντούν λοιπόν επειδή υπάρχει σοβαρή δυσκολία στην χημική εξέλιξη να εξηγήσει την καταγωγή της ζωής και τον καίριο ρόλο των γενετικών πληροφοριών στη δημιουργία ζωντανών πλασμάτων. Ο Δρ. Werner Gitt, ένας κορυφαίος Γερμανός επιστήμονας και δημιουργιστής, οπαδός της άποψης του νεαρού της γήινης ηλικίας, ειδικεύεται στη θεωρία της πληροφορίας. Στο συγκλονιστικό βιβλίο του « Εν αρχή ην η πληροφορία» σημειώνει :
«Δεν υπάρχει κανένας γνωστός νόμος στη φύση καμία γνωστή διαδικασία και καμία γνωστή αλληλουχία γεγονότων που να μπορεί να γίνει η αιτία ώστε η πληροφορία να δημιουργηθεί από μόνη της στην ύλη.»
Επομένως η θεωρία της εξέλιξης βρίσκεται σε δυσκολία ευθύς εξ αρχής. Τα πράγματα φαίνονται να χειροτερεύουν κι άλλο, διότι όπως επανειλημμένα υποστηρίζουν οι δημιουργιστές, η φυσική επιλογή και οι μεταλλάξεις (είτε χώρια είτε μαζί) δεν παράγουν την ανάπτυξη μιας νέας γενετικής πληροφορίας (την δημιουργία ενός νέου γονιδίου) που είναι αναγκαία για να υποστηριχθεί η θεωρία της εξέλιξης.
Οι δημιουργιστές πιστεύουν, με βάση τις πληροφορίες του βιβλίου της Γένεσης, ότι ο Θεός έφτιαξε με υπερφυσικό τρόπο τα διαφορετικά είδη φυτών και ζώων και ότι προίκισε αυτά τα πλάσματα με τη γενετική πληροφορία να παράγουν τεράστιες ποικιλίες μέσα στα πλαίσια του αρχικού είδους, όχι όμως και την ικανότητα να μεταβάλλονται σε διαφορετικό είδος. Οι περισσότεροι επιστήμονες που υποστηρίζουν τη δημιουργία συμφωνούν ότι τα είδη που αναφέρονται στο βιβλίο της Γένεσης είναι στις περισσότερες περιπτώσεις σε επίπεδο γένους ή οικογένειας, και όχι σε επίπεδο είδους της σύγχρονης ταξινόμησης.
Η ανακάλυψη του νόμου της φυσικής επιλογής που αποδίδεται στον Γουάλας και το Δαρβίνο είχε αναφερθεί με άλλη ορολογία – είκοσι πέντε χρόνια νωρίτερα από την έκδοση του βιβλίου του Δαρβίνου, ” Η καταγωγή των ειδών”- από έναν άλλο γνωστό Βρετανό επιστήμονα και δημιουργιστή τον Edward Blyth. Ο Blyth απέδωσε την ποικιλία που υπάρχει μέσα στα αρχικά δημιουργημένα είδη σε μεταβολές στο περιβάλλον ή στην προμήθεια τροφής.
Οι εξελικτικοί περιγράφουν τη φυσική επιλογή σαν μικρές τυχαίες κληρονομούμενες διαφορές και εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος της Δαρβινικής θεωρίας. Η φυσική επιλογή δεν δημιουργεί τίποτε καινούργιο,όπως αναφέραμε παραπάνω, απλώς επιλέγει από τις ήδη υπάρχουσες πληροφορίες στο γενετικό υλικό από τις οποίες δημιουργούνται οι ποικιλίες. Το αποτέλεσμα είναι είτε η διατήρηση κάποιων απ’ αυτές τις πληροφορίες σε μια ποικιλία καλά προσαρμοσμένη σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον είτε η παντελής απώλεια κάποιων πληροφοριών και η εξάλειψη μιας ποικιλίας. Αυτό όμως που ποτέ δεν συμβαίνει είναι η αύξηση ή η δημιουργία καινούργιων γενετικών πληροφοριών.
Οι απώλεια γενετικής πληροφορίας δεν μπορεί να είναι καμία «απόδειξη» της εξέλιξης τη στιγμή που για να συμβεί αυτή θα απαιτούνταν τεράστια αύξηση νέων πληροφοριών. Για παράδειγμα , είναι αλήθεια αυτό που υποστηρίζουν οι εξελικτικοί ότι υπάρχουν ορισμένα σκαθάρια που δεν πετούν ενώ έχουν φτερά κάτω από έλυτρα που δεν ανοίγουν ποτέ. Τέτοια σκαθάρια πράγματι προήρθαν από σκαθάρια με λειτουργικά φτερά και εξαιτίας της απώλειας συγκεκριμένης γενετικής πληροφορίας έχασαν την ικανότητα να πετούν. Το σκαθάρι έχασε κάτι. Αυτό όμως δεν εξηγεί πως δημιουργήθηκαν στην αρχή τα σκαθάρια που πετούσαν.
Παρακάτω θα παραθέσουμε κάποια στοιχεία ως προς τρία πεδία αναπτυξης της εξελικτικής θεωρίας, την Βιογεωγραφία, την Παλαιοντολογία, και την Εμβρυολογία.
Ως προς την βιογεωγραφία ( τη μελέτη της γεωγραφικής κατανομής των ζωντανών όντων)οι εξελικτικοί υποστηρίζουν ότι μόνο η θεωρία της εξέλιξης μπορεί να εξηγήσει γιατί υπάρχουν μερικά όντα σε μια περιοχή όπως τα καγκουρό της Αυστραλίας και όχι σε κάποια άλλη. Ο Δαρβίνος υποστήριζε ότι η θεωρία της εξέλιξης εξηγούσε τη δομή της ζωής σε συγκεκριμένες ηπείρους. Όταν όμως αργότερα ανακαλύφθηκαν πολυπληθή απολιθώματα μαρσιποφόρων στην Ευρασία και την Αμερική, αλλά και τα Οπόσουν στην τελευταία (μικρά μαρσιποφόρα της Αμερικής) , άλλαξαν τον ισχυρισμό τους. Έτσι τώρα υποτίθεται ότι η εξελικτική θεωρία εξηγεί τη δομή της ζωής σε ηπείρους που αποκόπηκαν από μια μεγάλη. Εάν όμως η θεωρία της εξέλιξης είναι τόσο ευέλικτη στο να μπορεί να αλλάζει τί εξηγεί “μοναδικά” στα τόσο διαφορετικά δεδομένα ως προς την κατανομή ζώων στις διάφορες ηπείρους, τότε στην πραγματικοτητα δεν εξηγεί απολύτως τίποτα.
Οι δημιουργιστές υποστηρίζουν ότι υπάρχουν πολύ καλύτερες εξηγήσεις για τα βιογεωγραφικά στοιχεία οι οποίες σχετίζονται με την κατανόηση των μεταβολών του κλίματος και του επιπέδου της θάλασσας μετά τον καταστροφικό κατακλυσμό την εποχή του Νώε και το γεγονότος ότι οι άνθρωποι μετά τον κατακλυσμό πήραν επί τούτου ( και κάποιες φορές εν αγνοία τους) φυτά και ζώα σε διαφορετικά μέρη του κόσμου καθώς ξανακατοικούσαν τη γη.
Οι δημιουργιστές πράγματι πιστεύουν ότι υπάρχει η δυνατότητα να εμφανιστούν νέες παραλλαγές ειδών. Αυτά όμως είναι το αποτέλεσμα της ανακατάταξης ή και της απώλειας γενετικών πληροφοριών στα αρχικά δημιουργημένα είδη. Μάλιστα υπάρχουν σχετικά πρόσφατα στοιχεία που δείχνουν ότι η δημιουργία μιας τέτοιας παραλλαγής είδους μπορεί να συμβεί ταχύτατα πράγμα που έχει αφήσει έκπληκτους τους εξελικτικούς, ταιριάζει όμως απόλυτα με τη διδασκαλία της Βίβλου.
Η παλαιοντολογία πάλι είναι και αυτή ένα πεδίο με αναπάντητα ερωτήματα για τους εξελικτικούς κι αυτό γιατί δεν μπορεί να παρουσιάσει απολιθώματα με τους ενδιάμεσους τύπους ζώων που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν σε αφθονία. Ο ίδιος ο Δαρβίνος παραδέχεται στο βιβλίο του ότι τα απολιθώματα λένε όχι στην θεωρία του. Τότε όμως απέδιδε αυτή την αδυναμία της θεωρίας του στο γεγονός ότι δεν είχαν ανακαλυφθεί αρκετά από αυτά ώστε να επαληθευτούν τα συμπεράσματά του. Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα και με τα μουσεία να σφύζουν απολιθώματα οι εξελικτικοί συνεχίζουν να μην είναι σε θέση να παρουσιάσουν όλα αυτά τα απολιθώματα που τους λείπουν.
Όπως είπε και ο εξελικτικός γεωλόγος του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Stephen Gould :
« Η εξαιρετική σπανιότητα μεταβατικών μορφών στα απολιθώματα παραμένει το μυστικό της παλαιοντολογίας. Τα εξελικτικά δέντρα που κοσμούν τα βιβλία μας περιέχουν στοιχεία μόνο στις άκρες και στις μασχάλες των κλαδιών τους. Τα υπόλοιπα είναι εικασίες, ναι μεν λογικοφανείς αλλά όχι αποδείξεις»
Σε ένα γράμμα του το 1979 προς το δημιουργιστή Luther Sunderland, ο Collin Patterson, τότε παλαιοντολόγος στο Βρετανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο, συμπέραινε :
«Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλια σου σχετικά με την έλλειψη άμεσης απεικόνισης των εξελικτικών μεταβάσεων στο βιβλίο μου. Εάν γνώριζα κάποιες μεταβάσεις, σε απολιθώματα ή ζωντανούς οργανισμούς, σίγουρα θα τις συμπεριλάμβανα. Προτείνεις ένας καλλιτέχνης να χρησιμοποιηθεί για να δώσει μορφή σ’ αυτές τις μεταβολές αλλά από που θα αντλήσει πληροφορίες; Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να του προμηθεύσω και έτσι αν αφήσουμε τον καλλιτέχνη να χρησιμοποιήσει την φαντασία του δεν παραπλανούμε τον αναγνώστη; …Λες πως θα πρέπει τουλάχιστον να «δείξω μια φωτογραφία του απολιθώματος απ’ το οποίο προήλθε κάθε τύπος οργανισμού. Θα στο πω ξεκάθαρα – δεν υπάρχει ούτε ένα τέτοιο απολίθωμα στο οποίο κάποιος μπορεί να βασιστεί με εγκυρότητα.»
Ο Mark Ridley μαθητής του εξελικτικού Richard Dawkins είναι κατηγορηματικός :
«Εν τούτοις, η σταδιακή μεταβολή των απολιθωματικών ειδών δεν αποτέλεσε ποτέ μέρος των στοιχείων που υποστηρίζουν τη θεωρία της εξέλιξης. Στα κεφάλαια του βιβλίου του «Η καταγωγή των ειδών» που σχετίζονται με τα απολιθώματα Ο Δαρβίνος έδειξε οτι τα στοιχεία ήταν ανίκανα να καταδείξουν την εξέλιξη και την ειδική δημιουργία επειδή είχαν πολλά κενά. Το ίδιο επιχείρημα ισχύει ακόμα. … Εν πάση περιπτώσει, κανείς αληθινός εξελικτικός δε χρησιμοποιεί τα απολιθώματα σαν απόδειξη της θεωρίας της εξέλιξης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το γνωστό περιοδικό της National Geographic Society σε άρθρο του με τον τίτλο : « Έκανε ο Δαρβίνος λάθος; Όχι!» δέχεται ως «διαφωτιστικά αποσπασματικά, τα στοιχεία από απολιθώματα μοιάζουν με ταινία από την οποία σε κάθε 1000 καρέ τα 999 έχουν χαθεί». Είναι γνωστό ότι το περιοδικό αυτό ελέγχεται από εξελικτικούς. Εάν λοιπον τα πράγματα είναι έτσι, είναι σαν να λένε ότι τελικά το 99,9 % της εξελικτικής θεωρίας είναι φαντασία. Λένε ότι υπάρχουν δεκάδες ενδιάμεσες μορφές αλλά πάντοτε παρουσιάζουν μόνο δύο. Τα άλογα και τις φάλαινες.
Οι δημιουργιστές εδώ και χρόνια έχουν ξεσκεπάσει τις ατέλειες της υποτιθέμενης εξέλιξης των αλόγων. Η ιστορία που λένε τα απολιθώματα στη Νότια Αμερική πάει ανάποδα από αυτή που λένε τα απολιθώματα στη Βόρεια Αμερική. Μάλλον το «δέντρο εξέλιξης» του αλόγου είναι άλλη μια περίπτωση που παρουσιάζεται ως «εξέλιξη» αλλά στην πραγματικότητα αφορά απλώς παραλλαγές μέσα στο είδος του αλόγου, παρουσιάζοντας ως μακρινό πρόγονο ένα ζώο που θα μπορούσε να μην είναι καν άλογο.
Όσο για την εξέλιξη της φάλαινας, υπάρχει και πάλι στο το National Geographic στο ίδιο άρθρο μια αναφορά στο έργο του παλαιοντολόγου Philip Ginderich. Αναφέρει τις έρευνές του στον Pakicetus την φάλαινα από το Πακιστάν, αλλά δεν αποκαλύπτει όλη την ιστορία.
Το 1994 ο Ginderich υποστήριξε ότι ο Pakicetus ήταν ένα πλάσμα «τέλεια ενδιάμεσο» ανάμεσα σε ένα θηλαστικό ξηράς και μια φάλαινα. Τα απολιθώματα εκείνη την εποχή ήταν μόνο κάποια τμήματα του κρανίου, παρόλα αυτά ο καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε ο Ginderich σχεδίασε το πλάσμα να κολυμπά στον ωκεανό με μπροστινά πόδια σαν θηλαστικό ξηράς αλλά το στόμα και το πίσω μέρος του σώματος του έμοιαζαν με θαλάσσιο ζώο που προσπαθούσε να φάει ψάρια. Όμως μέχρι το 2001 είχαν βρεθεί κι άλλα απολιθώματα και εξήχθη το συμπέρασμα ότι ο Pakicetus δεν ήταν «πιο αμφίβιο από έναν τάπηρο». Στη συνέχεια ο Ginderich βασισμένος σε απολίθωμα που είχε βρεθεί το 2000 πίστεψε ότι οι φάλαινες σχετίζονται με την αντιλόπη. Αποτελούσε , όπως είπαν, τμήμα του αστραγάλου ενός «καινούργιου είδους φάλαινας». Αργότερα όμως διαψεύστηκε και πάλι καθώς βρέθηκε το υπόλοιπο τμήμα και συνειδητοποίησαν ότι επρόκειτο για «τον αστράγαλο από μια τετράποδη φάλαινα». Και εδώ έχουμε άλλο ένα θέμα από μεριάς των εξελικτικών, που επιστρατεύουν τέτοιου είδους γλωσσικά παιχνίδια, αποκαλώντας «πόδια» τα πτερύγια και την ουρά ενός θαλάσσιου ζώου.
Όσο για την εμβρυολογία ( τη μελέτη της ανάπτυξης του εμβρύου μέχρι τη γέννηση του) Η ομοιότητα στο σχήμα ή το σχεδιασμό είναι ένα σημείο που οδηγεί σε κάποιον κοινό σχεδιαστή μάλλον παρά σε ένα κοινό πρόγονο. Τα πατίνια, τα ποδήλατα, τα αυτοκίνητα, τα φορτηγά τα λεωφορεία και τα τρένα όλα διαθέτουν ρόδες αλλά το ένα δεν είναι πρόγονος του άλλου. Μοιάζουν επειδή κάποιοι έξυπνοι άνθρωποι σκέφτηκαν ότι οι ρόδες είναι ένας καλός τρόπος να μετακινούμε πράγματα στη στεριά. Έτσι και τα ζωντανά όντα που μοιράζονται τον ίδιο πλανήτη και είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα σε ένα πολύπλοκο οικοσύστημα θα έχουν πολλές ομοιότητες. Επίσης εκείνα τα όντα που ζουν σε πολύ όμοια περιβάλλοντα στη γη (Π.χ. στο νερό, στον αέρα στην ξηρά) θα μοιράζονται ακόμα πιο πολλές ομοιότητες. Ο άπειρα σοφός Δημιουργός μας είναι πολύ πιο ευφυής από όλους τους μηχανικούς της γης. Τα καλά (πετυχημένα) σχέδια μπορούν να μετατραπούν εύκολα για διαφορετικές εφαρμογές.
Αφήνοντας τώρα τις ομοιότητες και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στις διαφορές μεταξύ των ζωντανών οργανισμών το επιχείρημα περί κοινού προγόνου γίνεται ακόμα πιο δύσκολα πιστευτό. Στους ανθρώπους για παράδειγμα τα πέντε τους δάχτυλα αναπτύσσονται μέσω του προγραμματισμένου θανάτου των κυττάρων ανάμεσα στα δάχτυλα ενώ στα βατράχια αυτό γίνεται με εξωτερική ανάπτυξη καθώς χωρίζονται τα κύτταρα.
Όσο για τα έμβρυα η ανάπτυξη είναι προγραμματισμένη από την πληροφορία στο μόριο του DNA μέσα στο γονιμοποιημένο ωάριο. Επομένως το ερώτημα που τήθεται και πάλι είναι από πού προήλθε αυτή η πληροφορία για τα διαφορετικά είδη φυτών και ζώων; Δεν προήλθε φυσικά από το χρόνο την τύχη ή τους φυσικούς νόμους.
Στο χώρο της εμβρυολογίας είναι και οι αναφορές στα λεγόμενα υπολειμματικά ανθρώπινα όργανα που παρουσιάζονται ως αποδείξεις της εξέλιξης. Αυτό το επιχείρημα στις αρχές του 20ου αιώνα χρησιμοποιόταν πολύ . Σήμερα όμως ξέρουμε ότι και τα 180 υπολειμματικά όργανα έχουν τουλάχιστον μια λειτουργία και ένα ρόλο να παίξουν στον οργανισμό μας.
Δίνεται επίσης μεγάλη έμφαση από τους εξελικτικούς στην αντοχή που αναπτύσσουν φυτά, ζώα βακτήρια και ιοί σε φάρμακα εντομοκτόνα και αντιμικροβιακά. Την θεωρούν την καλύτερη και πιο άμεση απόδειξη της δαρβινικής θεωρίας από αυτή τη διαδικασία εξαναγκασμένης διαφοροποίησης των επιβλαβών μικροβίων.
Σε κάθε όμως παράδειγμα που αναφέρεται έχουμε ένα είδος όντος να μεταβάλλεται σε μία άλλη ποικιλία του ίδιου είδους όντος. Ένας ιός γρίπης που μετατρέπεται σε κάποιον άλλο ιό γρίπης ή ένα βακτήριο στρεπτόκοκκου που μετατρέπεται σε ένα διαφορετικό βακτήριο στρεπτόκοκκου ή μια ποικιλία μύγας σε μια άλλη ποικιλία μύγας δεν αποτελεί εξήγηση του που βρέθηκε η πληροφορία για να δημιουργηθεί η γρίπη , ο στρεπτόκοκκος ή η μύγα εν πρώτοις. Επίσης πάντα διαπιστώνουμε ότι η αλλαγή στην πραγματικότητα κατευθύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που απαιτεί η θεωρία της εξέλιξης.
Με ποιο τρόπο εκμηδενίζεται αυτή η διαφοροποίηση; Ο γνωστός εξελικτικός Francisco Ayala μας λέει « Αντοχή εντόμων σε εντομοκτόνα πρωτοαναφέρθηκε το 1947 και αφορούσε την κοινή μύγα (Musca domestica) σε σχέση με το DDT Από τότε αναφέρθηκε αντοχή σε ένα ή περισσότερα εντομοκτόνα για τουλάχιστον 225 είδη εντόμων και άλλων αρθροπόδων. Οι γενετικές διαφοροποιήσεις που απαιτούνται για την αντοχή στα ποικίλα είδη εντομοκτόνων προφανώς υπήρχαν σε καθέναν απο τους πληθυσμούς που εκτέθηκαν σε αυτές τις συνθετικές χημικές ουσίες.
Η έρευνα δείχνει ότι τι ίδιο μπορεί να συμβεί και με την αντοχή στα αντιβιοτικά.
Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα αναζωογόνησαν βακτήρια από μέλη της αποστολής Franklin που μυστηριωδώς εξαφανίστηκε στην Αρκτική πριν 150 χρόνια. Όχι μόνο τα έξη στελέχη των βακτηρίων είναι τα αρχαιότερα από όσα έχουν ποτέ αναζωογονηθεί αλλά και τρία απ’ αυτά εμφανίζουν αντοχή στα αντιβιοτικά.
Σ’ αυτήν την περίπτωση τα αντιβιοτικά κλινθαμικίνη και κειροξιτίνη που ανακαλύφθηκαν έναν αιώνα μετά τον θάνατο των ανδρών βρίσκονταν ανάμεσα σε αυτά που δοκιμάστηκαν.
Πολλές φορές όμως οι μεταβολές οφείλονται σε μεταλλάξεις που προήλθαν από λάθη στο μόριο του DNA κατά τη διαδικασία της αναπαραγωγής. Αυτό που δεν αναφέρεται απο τους οποαδούς της εξέλιξης είναι ότι οι μεταλλάξεις έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια γενετικών πληροφοριών στο όν. Οι περισσότερες μεταλλάξεις είναι επιβλαβείς αν όχι μοιραίες για τον οργανισμό. Μερικές φορές η μετάλλαξη πράγματι βελτιώνει την πιθανότητα επιβίωσης αλλά πάντοτε προκαλεί απώλεια γενετικών πληροφοριών. Πράγμα που αποκλείει την πιθανότητα σε ένα βακτήριο να μετατραπεί σε βιολόγο μετά από εκατομμύρια χρόνια.
Ο Δρ. Lee Spetner ένας Εβραίος επιστήμονας που ειδικεύεται στις μεταλλάξεις έχει αναφέρει σε βιβλίο του:
«Όλες αυτές οι μεταλλάξεις μειώνουν τις πληροφορίες στα γονίδια δημιουργώντας μια πιο γενική πρωτεΐνη. Δεν προσθέτουν πληροφορίες ούτε νέα γονιδιακή ικανότητα. Μάλιστα όλες οι μεταλλάξεις που έχουν μελετηθεί καταστρέφουν την πληροφορία. Καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αναφερθεί σαν παράδειγμα μετάλλαξης που μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλες αλλαγές στην μακροεξέλιξη… Όποιος πιστεύει ότι η μακροεξέλιξη μπορεί να γίνει με μεταλλάξεις που χάνουν πληροφορίες μοιάζει με έμπορο που έχασε χρήματα σε κάθε πώληση αλλά που εξακολουθεί να πιστεύει ότι στο τέλος θα έχει μεγάλο κέρδος».
Ακριβώς όπως και η φυσική επιλογή έτσι και οι μεταλλάξεις δεν παράγουν νέες γενετικές πληροφορίες όπως απαιτεί η εξελικτική θεωρία. Οι μεταλλάξεις ταιριάζουν απόλυτα με αυτό που περιγράφεται ως κατάρα του Θεού στη δημιουργία μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας όπως μας περιγράφει η Αγία Γραφή.
Τα επιστημονικά στοιχεία λοιπόν δεν υποστήριξαν ποτέ τη δαρβινική θεωρία και για αυτό το λόγο ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων αλλά και κοινών ανθρώπων ή φοιτητών απορρίπτουν όλα όσα διδάχτηκαν στα σχολεία, στα μουσεία, στα τηλεοπτικά προγράμματα και τα ποικίλα περιοδικά όλη τους τη ζωή. Ο Δαρβίνος είχε εν μέρη δίκιο σχετικά με τη φυσική επιλογή στην εξήγηση της καταγωγής των ειδών. Επειδή όμως δεν έδωσε σημασία σε αυτό που έλεγε η Γραφή, δεν κατανόησε ότι αυτός είναι απλώς ο τρόπος που ο Θεός καθόρισε να επιβιώνουν όλα τα αρχικά δημιουργημένα είδη με τέτοια θαυμάσια ποικιλία και να αναπαράγονται μέσα στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον ενός κόσμου κάτω από την κατάρα της αμαρτίας όταν άλλαξε ριζικά με τον κατακλυσμό την εποχή του Νώε.
Αυτό που περιγράφεται στην Αγιά Γραφή για την Δημιουργία, ταιριάζει στα γεγονότα, πράγμα που δικαιολογεί τον αυξανόμενο αριθμό επιστημόνων που γίνονται δημιουργιστές. Η εξέλιξη δεν συμφωνεί με τα επιστημονικά στοιχεία. Δεν μπορεί να αντέξει σε μια προσεκτική εξέταση και για αυτό το λόγο οι εξελικτικοί αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν πολιτικά, ακαδημαϊκά και νομικά μέσα εκφοβισμού για να κρατούν τις επικρίσεις σε χαμηλό τόνο στη δημόσια εκπαίδευση. Μάλιστα ο αθεϊστής αντιδημιουργιστής Eugenie Scott εμμέσως παραδέχτηκε ότι αν οι μαθητές γνώριζαν τις παραπάνω ενστάσεις και κριτικές μπορεί και να μην υποστήριζαν τη θεωρία της εξέλιξης.
Μένει ένα τελευταίο ερώτημα. Γιατί λοιπόν αφού τα πράγματα έχουν έτσι και η θεωρία της εξέλιξης είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη φούσκα, γιατί τόσο πολλοί άνθρωποι όχι μόνο απλοί αλλά και από τον ακαδημαϊκό επιστημονικό χώρο πείθονται για την εξέλιξη;
Αυτό συμβαίνει εξαιτίας μιας μεγάλης παραδοξότητας της ανθρώπινης φύσης. Για αυτή την παραδοξότητα μίλησε ο μεγάλος στοχαστής Nelson Goodman, και ο πολύ σπουδαίος Kowl Popper. Ο πρώτος αναφέρθηκε στο σημαντικό ρόλο της ανθρώπινης φαντασίας στην επιστημονική σκέψη. Ο δεύτερος μιλώντας για την εφαρμογή της επιστημονικής μεθόδου, αναφέρει:
« Συγκεντρώνουμε εκείνα τα γεγονότα και τα στοιχεία που είναι σχετικά και υποστηρίζουν εκείνες τις ιδέες τις οποίες προηγουμένως έχουμε. Και τα ερμηνεύουμε με τέτοιο τρόπο που να συμφωνούν ακριβώς με τις ιδέες μας και τις απόψεις μας».
Ο Popper έλεγε επίσης, ότι «πάντα καινούργια γεγονότα τα οποία συμφωνούν με μια συγκεκριμένη θεωρία ή ερμηνεύονται έτσι ώστε να συμφωνούν με αυτήν, όπως ακριβώς κάνουν οι εξελικτικοί ποτέ δεν αποδεικνύουν την αλήθεια αυτής της θεωρίας. Γιατί είναι δυνατόν να συμφωνούν και με μια άλλη τελείως διαφορετική θεωρία όπως σε αυτή την περίπτωση με την θεωρία της Δημιουργίας».
Μήπως λοιπον ο κάθε ένας απο εμας πιστεύουμε αυτό που θέλουμε; Κι αν είναι έτσι, ποια είναι η ευθύνη μας, όταν ανάμεσα σε αντικρουόμενες υποθέσεις θεωρίες και πληροφορίες κλείνουμε τα μάτια μας στις ενδείξεις και επιλέγουμε ανεξάρτητα απο αυτές;
[1] Μπορείτε να δείτε πολύ ενδιαφέροντα σχετικά βίντεο ακολουθώντας το link «Το κανάλι του Προσκυνητή»
[2] Μπορείτε να ακολουθήσετε σχετικό link στην ιστοσελίδα «Answers to Genesis»
[3] Η ανάρτηση μας αυτή έχει βασιστεί σε άρθρο “National Geographic is wrong and so was Darwin” που μπορείτε να διαβάσετε στο ακόλουθο σύνδεσμο : http://www.answersingenesis.org/docs2004/1106ng.asp