Είναι μια ομάδα ανθρώπων που στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν την θρησκεία και τον σκοταδισμό που την χαρακτηρίζει σε πολλές περιπτώσεις, αρνούνται συνολικά οτιδήποτε έχει να κάνει με το υπερφυσικό, και τον Θεό. Ποτέ δεν έπαψαν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και την σημερινή εποχή έχουν την ευκαιρία να το εκφράσουν και να το διακηρύξουν ευκολότερα.

Συνήθως υπάρχει η τάση να θεωρούμε υπερφυσικό αυτό που υπερβαίνει το σύνηθες  με τρόπο που δεν εξηγείται με τη λογική. Ένα θαύμα για παράδειγμα ή μια μυστικιστική εμπειρία.

Μια αρχή σε αυτό τον τρόπο σκέψης μας πάει πίσω στην εποχή της ανάπτυξης των θετικών επιστημών. Μετά από εκεί οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξεταστεί με τις ανθρώπινες αισθήσεις απορριπτόταν ως μη επιστημονικό. Η εποχή αυτή πέρασε βέβαια ανεπιστρεπτί καθώς η έννοια που δίνουμε στο «επιστημονικό» έχει διευρυνθεί και αλλάξει δραματικά.  Ο Χάïζενμπεργκ και η θεωρία του για παράδειγμα χαίρει κάθε εκτίμησης και αναγνώρισης ως επιστημονική και ας μη μπορεί να δείξει τα κλασικά πειράματα. Έστω και έτσι όμως τα κριτήρια που έχουμε θέσει για το τι είναι φυσικό και τι υπερφυσικό παραμένουν τα ίδια.

Κοιτούσα πρόσφατα μερικές φωτογραφίες του τηλεσκοπίου Χαμπλ.  Όλες αναφέρονταν σε πλάνητες, αστέρια, γαλαξίες, αστρικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη γή μας. Παράλληλα είδα μια απεικόνιση του National Geographic, στο οποίο παριστάνονταν μερικοί γαλαξίες συμπεριλαμβανομένου του δικού μας και με ένα βελάκι σημειωνόταν η θέση του ηλιακού μας συστήματος, σαν μια κουκίδα μέσα στα δισεκατομμύρια ήλιους. Σκέφτηκα τις ατέλειωτες αχανείς  νεκρές εκτάσεις που απλώνονται σιωπηλές έξω από τη  τη Γη μας. Και τότε το υπερφυσικό μου έγινε αντιληπτό με έναν διαφορετικό τρόπο. Αυτή η παραδοξότητα, η  αντίθεση των αχανών αποστάσεων που για να τις διανύσει κανείς χρειάζεται να ταξιδεύει εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια χρόνια με την ταχύτητα του φωτός χωρίς να έχει την παραμικρή ένδειξη ότι υπάρχει κάποια μορφή ζωής, και από την άλλη πλευρά η πληθώρα ζωής χυμένη παντού μέσα στη γη.

Κάθε άνθρωπος που πατά στην Γη κατακλύζεται από αυτή σε πολλά επίπεδα και μορφές. Η Γη είναι ένας πλανήτης που κατοικείται απ άκρη σε άκρη από ζωντανά πλάσματα κάθε είδους. Ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ήλιους πλανήτες και άλλα αστρικά σώματα έρημα και νεκρά βρίσκεται μια κουκίδα πραγματικά, που σφύζει από ζωή. Αυτή η κουκίδα δεν έχει όμοιό της μέχρι στιγμής, που να μπορεί να υποστηρίξει ζωή. Και τα πάντα έξω από τα στενά της όρια είναι αφιλόξενα και εχθρικά για αυτή. Παράλληλα δεν παρατηρούνται άλλων ειδών ζωές που να μπορεί να υπάρχουν κάπου αλλού όπου πιθανώς δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε εμείς.

Αυτό το γεγονός της «ζωντανής» Γης πολύ εύκολα περνά απαρατήρητο. Το θεωρούμε απλώς φυσικό και αυτονόητο  και τολμάμε βολεμένοι πάνω της να εκφράζουμε χαλάρα τις απόψεις μας για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει υπερφυσικό, ή να ορίζουμε ως φαντασίωση και προκατάληψη οτιδήποτε έρχεται να θέσει σχετικά ερωτήματα  ή να απαντήσει καποια από αυτά. Έτσι όμως οδηγούμε την σκέψη μας σε μια στειρότητα και μια απίστευτη μονομέρεια.

Στα αχανή μήκη και πλάτη του σύμπαντος, ανάμεσα στα δισεκατομμύρια ουράνιων σωμάτων υπάρχει ένα,  απειροελάχιστο σχετικά σημείο, που η ζωή εκρήγνυται. Η ζωή στο σύμπαν φαίνεται να είναι αυτό που δεν συμβαίνει συνήθως. Το φυσικό θα ήταν να μην υπάρχει ούτε στη γη η ζωή. Όμως για έναν ανεξήγητο λόγο δημιουργούνται άλλες συνθήκες που  ισχύουν για τη Γη και την κάνουν ικανή να υποστηρίξει ζωή.

Σημερα το πρωί σηκώθηκα ξεκούραστος εντελώς φυσικά, έφιαξα τον καφέ μου και τον ήπια στο δροσερό πρωινό εντελώς φυσικά. Μύριζα τις μυρωδιές από το βρεγμένο χώμα εντελώς φυσικά. Υπήρχα και σκεφτόμουν εντελώς φυσικά. Τα λουλούδια στις γλάστρες μου βρισκόντουσαν γύρω  μου εντελώς φυσικά, και όλα ήταν αναμενόμενα και αυτονόητα.

Μήπως όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να ειδωθούν από μια διαφορετική γωνία; Μήπως από έλειψη ορίζοντα και γνώσεων για άλλη μια φορά  απέτυχα να συνειδητοποιήσω άλλη μια μέρα που την έζησα μέσα στο υπερφυσικό; Κυκλωμένος από αυτό και βουτηγμένος μέσα του; Μήπως για άλλη μια φορά απέτυχα να αντιληφθώ αυτή την εύγλωτη σιωπή κάποιου που αφήνει σήματα στο δρόμο μου για να τον αναζητήσω;