Οι μέρες περνούν και το γεωτρύπανο της σωτηρίας πλησιάζει τους παγκόσμια γνωστούς πια εγκλωβισμένους μεταλλωρύχους στην Χιλή. Φαντάζομαι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν με ενδιαφέρον αυτή την ιστορία που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη.
Παράξενα πάντως πράγματα συμβαίνουν στην αληθινή ζωή και κάποιες φορές συμπτώσεις την κάνουν να μοιάζει με ταινία. Και αναφέρομαι σε έναν από τους εγκλωβισμένους που όπως διάβασα στο διαδίκτυο πρόκειται για τον γνωστό παλιότερα, Χιλιανό ποδοσφαιριστή Franklin Lobos που έδρασε την δεκαετία του 80 στα Χιλιανά γήπεδα αλλά και ως μέλος στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αυτής της χώρας.
Η ζωή των ανθρώπων έχει στο «μενού» της τέτοιου είδους ανατροπές. Δύο φορές διάσημος ο Lobos λοιπόν και ελπίζουμε με αίσιο τέλος τη δεύτερη, ωστόσο όλη αυτή η πορεία κάτι μου θυμίζει. Δεν έχω ακριβείς πληροφορίες για το πως έφτασε μέσα στα γήπεδα και στη δοξασμένη θέση του παίκτη της εθνικής Χιλής. Τον φωνάζανε όμως «El Mortero Magico» (το μαγικό ολμοβόλο) και οι φίλαθλοι παραληρούσαν καθώς έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του. Όπου πήγαινε ήταν αναγνωρίσιμος. Ο μισθός του ήταν τετραπλάσιος από αυτόν που παίρνει τώρα. Ο ρόλος του στην ομάδα ενθαρρυντικός ήξερε να εμπνέει. Οι αντίπαλοι του έτρεμαν τα μακρινά του σουτ. Και μετά ήρθε το τέλος όλου αυτού. «Συνταξιοδοτήθηκε» από το ποδόσφαιρο. Βρέθηκε σε κατάσταση που δεν μπορούσε να ζήσει. Έγινε πρώτα οδηγός ταξί .Η δόξα του έσβησε. Σίγουρα διηγιόταν σε όσους τον αναγνώριζαν διάφορα. Και αυτοί είχαν να λένε ότι ο άσος τους ποδοσφαίρου τους πήγε με το ταξί του για τον σταθμό του υπεραστικού λεωφορείου.
Οικονομικά όμως δεν έβγαινε δεν μπορούσε να ζήσει και κατέβηκε ακόμη πιο κάτω. Καθώς καταγόταν αλλά και ζούσε σε πόλη μεταλλωρύχων αποφάσισε να μπει στον κίνδυνο αυτής της δουλειάς. Ο μισθός του μεταλλωρύχου ήταν καλύτερος από του οδηγού ταξί. Έχει δυο κόρες που θέλει να τις στείλει στο πανεπιστήμιο και φαίνεται ότι η «δωρεάν» παιδεία έχει κάποια θέματα και στην Χιλή. Στις 5 Αυγούστου το φορτηγό που οδηγούσε μέσα στις υπόγειες στοές καταπλακώθηκε από τους όγκους χώματος που κατολίσθησαν. Δεν ξέρουμε πως τελικά σώθηκε. Στην αρχή τον είχαν για νεκρό. Στον φωριαμό του οι δικοί του βρήκαν την φανέλα της παλιάς ομάδας του που φόραγε όταν σχόλαγε. Τον θρηνούσαν μέχρι που τους είπαν ότι τελικά σώθηκε. Αναθάρρησαν. Τώρα περιμένουν τα μεγάλα γεωτρύπανα που προσπαθούν να φτάσουν τα ατσάλινα εργαλεία τους ένα χιλιόμετρο μέσα στη γη. Τα παρατηρούν να κατεβαίνουν μέτρο μέτρο. Πριν μερικές μέρες ανακοίνωσαν ότι έχουν κατέβει στα τετρακόσια μέτρα και συνεχίζουν.
Πως είναι να αλήθεια να κατακρημνίζεται κανείς! Απ τη δόξα στην αφάνεια; Πως είναι να ζει με τις αναμνήσεις. Τι βλέπει το βράδυ στον ύπνο του; Ποια είναι η εικόνα για τον εαυτό του; Πως ψάχνει ένα τρόπο να γλιτώσει; Πως αντιλαμβάνεται όλο αυτό; Το αντιλαμβάνεται ή όχι; Αναρωτιέται ή όχι; Ψάχνεται πώς να ανέβει ή παραιτείται; Γίνεται μοιρολάτρης ή συνεχίζει να ελπίζει;
Δεν μπορεί να μην πάει το μυαλό μου στον παππούλη μας τον Αδάμ. Στους Μάκαρες αν θέλετε,της Ελληνικής μυθολογίας. Στις αντίστοιχες μυθολογίες των αρχαίων λαών.
Πως ήταν κάποτε ο άνθρωπος; Γιατί όταν ανεβαίνει στα βουνά του έρχεται να πετάξει; Γιατί πάντα κοιτάει προς τα πάνω; Γιατί ψάχνει το Θεό; Γιατί βιώνει μια αίσθηση αιωνιότητας στον έρωτα; Γιατί το αδύναμο γεροντάκι κρύβει μια «δεκαοκτάχρονη» ψυχούλα;
Μπορώ να αραδιάσω πολλά «γιατί» αλλά αφήνω να τα συνεχίσετε εσείς για να πάω στο τέλος της διαδικασίας. Όταν και το τελευταίο μέτρο ολοκληρωθεί. Θέλω να είμαι δίπλα στο μηχανικό που θα φωνάξει «Τελείωσε». Θέλω να είμαι στη χαρά των εργατών που βίωσαν την αγωνία των θαμμένων και των συγγενών από κοντά. Και βέβαια θέλω να είμαι εκεί όταν τελικά ανέβει και ο τελευταίος εργάτης από την σωτήρια τρύπα των εξήντα πέντε εκατοστών.
Θέλω να είμαι εκεί γιατί όλη αυτή η διαδικασία μου θυμίζει το «Τελείωσε» του εσταυρωμένου, «Το χαρά γίνεται εν τω ουρανώ για ένα αμαρτωλό μετανοούντα» της Καινής διαθήκης. Μου θυμίζει τον Θεό του ουρανού που για αιώνες εργάστηκε ανοίγοντας δρόμο σωτηρίας με τον Χριστό. Και τώρα χαίρεται καθώς ένας ένας, άνθρωποι γλιτώνουν το θάνατο και φεύγουν από τη σκλαβιά και το σκοτάδι.
Προσεύχομαι να βγείς Franklin μαζί με όλους τους συντρόφους σου. Προσεύχομαι να σε συναντήσω κάποια μέρα. Να κοιταχτούμε και να κουνήσουμε τα κεφάλια μας με νόημα επειδή δεν θα υπάρχουν «γιατί» πια.