Προς στιγμήν είπα να μην αναφερθώ καθόλου. Απεχθάνομαι την ασχήμια. Ύστερα σκέφτηκα ότι άντε και καμωθήκαμε ότι δεν είδαμε και δεν ξέρουμε. Μήπως έτσι το ξορκίσαμε το κακό; Κάθε άλλο. Μια μια οι ειδήσεις περνάνε το κατώφλι μας. Μας χτυπάνε και μας πονάνε. Και όλο κι άλλη μια, κι όλο κι άλλη μία. Εκρήξεις πάνω στις εκρήξεις. Σήμερα μια με 50 νεκρούς και προχθές Τετάρτη άλλη μια με 35. Το όλον 85. Και είναι άνθρωποι όλοι ετούτοι. Για βάλτους με το μυαλό σου μέσα σε μια αίθουσα να δεις και να κλάψεις. Δεν του έφτασαν του Πακιστάν οι άστεγοι και οι νεκροί απ τις πλημμύρες. Κουνιέται το μυαλό του ανθρώπου. Καμικάζι τρομοκράτες φανατικοί σου λέει ο άλλος. Ε, και; Οι άνθρωποι όμως χάθηκαν. Οι άνθρωποι που είναι το πιο σπουδαίο έφυγαν. Και εγώ και συ που το ακούσαμε στις ειδήσεις γυρίσαμε σε άλλο σταθμό το ράδιο.
Στο επόμενο φανάρι συχνάζει ο Ραχμάν από το Μπαγκλαντές πλένοντας τζάμια. Κάαμον άτσεν; (τι κάνεις;) τον ρωτάω, οικογένεια Μπαγκλαντές όχι καλά μου κάνει και γελά αμήχανα. Πλημμύρα, συμπληρώνει. Μου το είχε πει κι άλλη φορά και εγώ νόμιζα ότι ήταν από βροχή αλλά χτες μόλις διάβασα ότι είναι από την άνοδο της στάθμης στη θάλασσα. 50 εκατομμύρια άνθρωποι απειλούνται από αυτό καθώς ζουν σε ύψος ενός μέτρου από την επιφάνεια της θάλασσας. Το θαλασσινό νερό πλημυρίζει τους ορυζώνες τους. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και να σκεφθεί κανείς ότι η θερμοκρασία έχει ανέβει μόνο δυο βαθμούς ακόμα.
Στην Πορτογαλία πάλι τι ήταν και τούτο; Ένας σωρός καλόπαιδα πέραν κάθε υποψίας κακοποιούσαν σεξουαλικά τα ορφανά. Ανάμεσά τους ο πρώην διευθυντής του ορφανοτροφείου Μανουέλ Αμπράντες, ο τηλεοπτικός παρουσιαστής Κάρλος Κρους, ο πρώην διπλωμάτης της Πορτογαλίας Τζόρζε Ρίτο, ο δικηγόρος Ούγκο Μάρκαλ και ο γιατρός της υψηλής κοινωνίας Τζοάο Φερέιρα Ντίνις. Προσφατο φρούτο και η Παιδεραστία και μη μου πείτε όχι. Στο μυαλό μου έρχονται εκείνες οι επιδημίες που σάρωναν την Ευρώπη του μεσαίωνα. Επιδημία και τούτη αλλά της ψυχής. Απλώνεται σαν να κολλάει.
Κι όλα αυτά με φόντο την οικονομική κρίση που σουλατσάρει στις χρηματαγορές όλου του κόσμου, τους κερδοσκόπους των δημητριακών… Ένα βάρος που σε πλακώνει . Ένα γιατί που συγκρατιέται να μην μετατραπεί σε ουρλιαχτό. Μια ματιά που ρωτάει βουβά τι θα γίνει; Και τι είναι να έρθει;
Θυμάμαι τον καημένο τον John Lennon και το Imagine του. Άλλη μια χίμαιρα που σφετερίστηκε στις καρδιές των ανθρώπων το θρόνο της αληθινής ελπίδας.