Το πινέλο έπεσε απ το χέρι μου. Πως να ζωγραφίσω τον κόσμο; Συχνά μου έρχονται σκέψεις για αυτόν. Τα νέα ψηφίδες ζωντανές, άλλοτε εναγώνιες, άλλοτε χαρούμενες και περίεργες, κάποτε φλογισμένες, που στάζουν πόνο, ή πίκρα ή αίμα, φτιάχνουν μια εικόνα ζοφερή.
Αισθάνομαι σαν τον Εξυπερί ότι βρίσκομαι πάνω στο μονοκινητήριο μου αεροπλάνο και περιπλανιέμαι πάνω από την γη των ανθρώπων. Ανθρώπων που υψώνουν στο στερέωμα με τις δραστηριότητες τους, τόσα μηνύματα. Μηνύματα σαν αυτό του παιδιού που αμολάει μια σαΐτα και την αφήνει να απομακρύνεται όσο φτάνει η κλωστή του, της παχουλής νοικοκυράς κάπου στην Ίο που απλώνει την πολύχρωμη μπουγάδα της κάτω απ τον ήλιο, των αθώων παιδιών της Γάζας αλλά και του Ισραήλ, των γυναικών του Αφγανιστάν. Tου προσκυνητή στο Νεπάλ που γυρνάει από το ιερό βουνό όπου κρέμασε στα απλωμένα σχοινιά άλλη μια προσευχή του. Στην απελπισμένη γιαγιά στο Πακιστάν που κοιτάει τα νερά που πήραν το βιός της, τον μοσχοβίτη πυροσβέστη που σκέφτεται να υποχωρήσει μπρος στις φλόγες, στον τουρίστα που προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα χρήματα που του μένουν μέχρι το τέλος της εκδρομής του, τον αθλητή που τερματίζει νικητής.
Όλα μηνύματα από ζωές που τρέχουν, προς μια ζωή που είναι. Θα μπορούσα να γράφω για πολύ, πόζες που θα φωτογράφιζα από αυτά που συμβαίνουν κάτω από τον ήλιο. Οι άνθρωποι νικητές ή ηττημένοι με ένα ερωτηματικό στο πρόσωπο, ιδιαίτερα τις στιγμές που κάπου σκυμμένοι αναλογίζονται την ύπαρξή τους. Για αυτό που είναι και για αυτό που γίνονται. Για αυτό που θα είναι αύριο αν αυτό έρθει με το καλό.
Jos, μου έλεγε, πρόσφατα μια συνεργάτης μου, σκέφτομαι πως τα χρόνια μου, περνάνε και μου έρχεται να κλαίω. Της είπα για τον Χριστό που ξέρω. Δεν πείστηκε. Προχθές σε μια ομάδα συναδέλφων ξαναμίλαγε για το ίδιο θέμα. Αυτή τη φορά εξηγούσε πως προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι η φθορά και ο θάνατος είναι το φυσικό. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Τι κρίμα όμως για όλες αυτές τις ιστορίες τις τόσο διαφορετικές αλλά και πανομοιότυπες. Μιας ζωής που πιστώνεται εν όψη μιας ζωής που δίνεται. Πάμπολλες ιστορίες διαφορετικές για τον πρώτο τύπο ζωής (οι ιστορίες όλων των ανθρώπων) αλλά πανομοιότυπες για τον δεύτερο.( η ανταποκριση τους στη ζωή που χαρίζει ο Θεός)
Πιστωθήκαμε μια ζωή που εύκολα αντιλαμβανόμαστε και επικεντρωνόμαστε σε αυτήν ενώ αυτή μιλάει για κάτι άλλο πιο πέρα. Σίγουρα κάποιοι βιάζονται να θεωρήσουν χίμαιρα το «πιο πέρα» επιχειρηματολογώντας πάνω στην κενότητα της θρησκοληψίας. Δεν μιλάω για αυτό και τους καλώ να το δουν και σε άλλα μου κείμενα.
Υπάρχει ένας σιωπηλός μάρτυρας στο πιάτο μου. Ένα κομμάτι καρπούζι όλο ζουμί κι όλο γλύκα. Και μόνο να το κοιτάς κομμένο σου φτάνει. Στέκει εκεί έτσι και μιλάει για κάποιον κρυμμένο που μου το ετοίμασε. Και δε μιλάω για αυτόν που το έκοψε και το σερβίρισε. Αλλά για Αυτόν που με τόση επιμέλεια κανόνισε να φυτρώνει και να καρπίζει μέσα στο κατακαλόκαιρο. Αυτόν που ετοίμασε τόσες λεπτομέρειες που από συνήθεια θεωρούμε αυτονόητες. Αυτός που με τόση ακρίβεια κρέμασε τον πλανήτη μας στο μηδέν όπως περιγράφει η Γραφή, ακρίβεια που αν διαταραχθεί ακόμα και για ένα βαθμό Κελσίου στη θερμοκρασία, έχουμε τέτοιες επιπτώσεις στο κλίμα.
Υπάρχει μια πολύ εύγλωττη σιωπή για κάθε έναν που μπορεί να την ακούσει. Ένα σύνολο σημείων που αδημονούν να τα ανακαλύψει. Μια μεγάλη απάντηση σε όλων των ειδών της ερωτήσεις. Μια Ζωή που δίνεται χωρίς επιχειρήματα. Μια αγάπη.