Η χρήση μιας λέξης απο ένα άνθρωπο, συχνά είναι σύμφυτη με εικόνες που για τον ίδιο έχουν αποκτήσει ένα φορτίο νοηματικό ανάλογα τις εμπειρίες τις αντιλήψεις και τις γνώσεις του.
Η λέξη “Προσκυνητής” για μένα έχει το φορτίο του ανθρώπου που έχει ανακαλύψει τι αναζητά και προχωρά σταθερά προς τα εκεί. Εν τούτοις η ίδια του η πορεία είναι ένα διαδραστικό πεδίο εναλαγής καταστάσεων και εμπειριών. Ολα αυτά όμως λειτουργούν προσθετικά και τελικά συντήνουν στον τελικό του στόχο.
Σαφώς σε αυτή μου την αντίληψη έρχεται να προστεθεί η θετική μου εντύπωση απο την ανάγνωση του παγκόσμια γνωστού βιβλίου, “ The Pilgrim’s Progress” John Bunyan (τελευταία έκδοση απο τις εκδόσεις Ανώγειο) όπως και το “The pilgrim Church” του Broadbend. Το πρώτο είναι μια αλληγορία της ζωής του χριστιανού, και το δεύτερο μια πολύ σοβαρή ιστορική μελέτη που εξετάζει την πορεία του ανεπίσημου μέρους της εκκλησίας που προτίμησε να έρθει σε σύγκρουση με το θεολογικό κατεστημένο της εκάστοτε εποχής δημιουργώντας μια γραμμή απο διαδοχικά πνευματικά κινήματα που ιστορικώς ανήκουν στους “ητημένους”. Τα οποία όμως παρ όλη την ποικιλία και την ευρεία γεωγραφική πολιτισμική και κοινωνική διασπορά τους, εμφανίζουν την κοινή πίστη σε αυτό που ο C.S.Lewis ονομάζει “Βασικό Χριστιανισμό” και υπήρξαν ανέκαθεν σαν μια “underground” παρουσία σε όλο το μήκος της εκκλησιαστικής ιστορίας.
Απ την άλλη μεριά βιώνω με πολύ χαρά το γεγονός οτι σε αυτή τη ζωή είμαι ταξιδιώτης. Είμαι πάροικος και παρεπίδημος. Έχω μια αίσθηση νομάδα καθώς η πνευματική μου τροφή ορίζει επίσης την πορεία που ακολουθώ και σαν άνθρωπος Καί τότε έκπληκτος ανακαλύπτω οτι αυτή ακριβώς η πρακτική του μη ελέγχου της ζωής μου, και η εναπόθεση όλου του πνευματικόυ μου δρόμου στο Θεό, είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να μου έχει συμβεί ποτέ.
Υπάρχει όμως άλλη μια πολύ ωφέλειμη άποψη του προσκυνήματος. Η διερέυνηση της ζωής ανθρώπων ξεχωριστών που αγάπησαν το Θεό και έζησαν μαζί του. Η ιχνηλασία αυτή μού είναι επίσης τόσο ευχάριστη. Το να ξεσκονίζω βιβλία με πρόσφατες και μη βιογραφίες ανθρώπων, και να βρίσκω κοινά σημάδια στην πορεία τους με τη δική μου ή άλλων συνοδοιπόρων μου, είναι όπως όταν ακολουθείς ένα ξεχασμένο ορεινό μονοπατι και κάθε τόσο με συγκίνηση συναντάς σημάδια – στα βράχια και στα δένδρα – που δείχνουν οτι κι άλλοι έκαναν πριν απο σένα την ίδια πορεία πριν φτάσουν στο καταφύγιο.
Να γιατί λοιπόν “Προσκυνητής”!