Στην Εδέμ υπάρχουν πολλά δέντρα. Μπορείς να τα αγκαλιάζεις, να τα κοιτάς, ή να τρως τους καρπούς τους. Τότε οι γεύσεις χύνονται μέσα σου ξεχειλίζοντάς σε. Οι αισθήσεις της όσφρησης και της γεύσης συμπληρώνουν το εγκεφαλικό ερέθισμα με αυτές της αφής και της όρασης. Εμπειρία ενός είδους λήψης ζωής με τη λήψη τροφής. Επίγνωση μιας ζωής που είναι εκεί. Μιας ζωής που λαμβάνεται απ το στόμα και ιδιοποιείται.
Τώρα, ανάμεσα στα άλλα δέντρα υπάρχουν και δύο δέντρα ακόμα, αυτό της Ζωής και αυτό της Γνώσης του Αγαθού και του Πονηρού. Από αυτό το δεύτερο, δεν μπορείς να φας. Αυτό το δέντρο είναι συνδεδεμένο με το θάνατο. Βιώνεις το θάνατο καθώς τρως από αυτό. Αποκτάς την εμπειρία της ύπαρξης χωρίς το Θεό αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορείς να γυρίσεις και πίσω.
Εδώ και αιώνες ο άνθρωπος παγιδεύτηκε. Τον ξεγέλασαν, και του έκλεψαν με κακό και πανούργο τρόπο τη δυνατότητα να υπάρχει με τον Θεό.
Του είπαν τότε ότι μπορούσε να ζήσει αυτόνομος. Καθώς το δέχτηκε όμως παγιδεύτηκε και τώρα το μόνο που μπορεί, είναι να ξέρει ότι έχει πεθάνει και αυτό δε αλλάζει. Το μυαλό του σκέφτεται αποφασίζει επιλέγει δρα αλλά κάτι μέσα του ξέρει ότι δεν ζει αυτό για το οποίο φτιάχτηκε. Κάτι μέσα του κραυγάζει, κοιτά τον ουρανό για να βρει το κομμένο σωλήνα της ζωής και παράλληλα φοβάται απελπιστικά. Με τα χρόνια το σώμα του που το χε για αθάνατο αρχίζει να του στέλνει μηνύματα τέλους. Η αγωνία αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Αρπάζεται από δω κει από εκεί. Να αναπνεύσει ! Να ζήσει! Να μην χαθεί! Και στο τέλος περιορίζεται στις αναμνήσεις υποταγμένος στη μοίρα του.
Αυτό, το να μη μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος γίνετε επειδή ζει μακριά από τον Θεό. Δεν μιλάω για ένα «θρησκευτικό» μακριά. Στη Γένεση (το πρώτο βιβλίο της Βίβλου) μας λέει ότι ο άνθρωπος ζούσε μαζί με το Θεό. Εντούτοις δεν περιγράφεται εκεί κάποια θρησκεία. Ούτε κάποιος ναός. Η θρησκεία εμφανίζεται δηλώνοντας την αναζήτηση του απομακρυσμένου ανθρώπου για το Θεό.
Αμαρτία είναι η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει με τον Θεό. Είναι μια κατάσταση που ο άνθρωπος έπεσε από εξαπάτηση. Είναι η βαριά υπογραφή του θανάτου πάνω στο ανθρώπινο γένος. Είναι το βορβορώδες έλος που από την πρώτη στιγμή που μια ανθρώπινη ύπαρξη συνειδητοποιεί τον εαυτό της, αυτό αρχίζει να την ρουφάει, για να την φέρει σε έναν ρόγχο πνιγμού μέσα στα βαλτόνερα. Και όσο το κάνει αυτό πλημμυρίζει το θύμα της με φόβο και πόνο.
Μπορεί κάποιος να θρησκεύεται για χρόνια και ποτέ να μη καταλάβει την κατάσταση της Αμαρτίας που ζει. Μπορεί να είναι παράδειγμα ηθικής και να μη καταλαβαίνει ότι ζει με «δικές» του δυνάμεις. Κι αυτό επειδή η Αμαρτία κρύβεται. Για αυτό ο Θεός εξόπλισε τους ανθρώπους με δύο εργαλεία για να μπορέσoυν να την αντιληφθούν. Πρώτα έδωσε σε όλους τη Συνείδηση, καταγράφοντας μέσα τους την ανάγκη να ζήσουν με ηθικές αρχές. Αργότερα έδωσε στους Εβραίους τον Νόμο, ελάχιστο μέρος του οποίου είναι αυτό που λέμε «Δέκα Εντολές». Αυτός λειτούργησε σαν ένα είδος πρόσθετης γραπτής συνείδησης. Και τα δύο πάντως είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Με αυτά μπορεί ο άνθρωπος να φέρει στην επιφάνεια το πρόβλημα. Οι Δέκα εντολές δεν είναι ο «τέλειος τρόπος» να ζήσει κανείς. Είναι μόνο η ενδεικτική λυχνία σφάλματος. (συνεχίζεται)