Συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι στον καιρό μας ένας άνθρωπος να παρατηρεί και να αξιολογεί αυτό που είναι πραγματικά. Δεν μιλάω για βαθιές αυτοαναλύσεις και ψιλοκομμένα συμπεράσματα, αλλά για την απλή παρατήρηση των γεγονότων που συμβαίνουν τελικά γύρω και σε σχέση με τον εαυτό του. Για αυτά όλα που οι δικές του παρεμβάσεις ή επιλογές παίζουν καθοριστικό  ρόλο.

Ανάμεσα στον απλό άνθρωπο που πουλάει την κρίση του για το τι είναι σωστό, μπροστά σε ένα ερωτικό συναίσθημα λόγου χάρη, μέχρι αυτόν που καταστρέφει τη χώρα του συνειδητά για πολλά – πολλά χρήματα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που εμφανίζουν το ίδιο σύμπτωμα της δυσκολίας να αντιληφθούν όχι μόνο το  τι τους συμβαίνει, αλλά και το πώς αντιδρούν οι ίδιοι σε αυτό. Τι λένε και πως σκέφτονται για αυτό που συμβαίνει πραγματικά και αντικειμενικά. Ακούω πολιτικούς αυτής της χώρας να φέρονται σαν τον πλανόδιο μανάβη που τον έπιασαν να κλέβει. Συνειδητοποιώ ότι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου ονοματίζουν καταστάσεις πράγματα αλλά και δικές τους πρακτικές με τέτοια ονόματα που να μην τους φέρνουν σε δυσκολία.

Τι είναι αυτό που έχει χτυπήσει την ελληνική κοινωνία του 2010, έτσι που να μην καταλαβαίνουμε την πραγματικότητα, έτσι που να «μπογιατίζουμε» με όμορφα χρώματα αυτά ακριβώς τα στοιχεία της ζωής μας που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε κριτικά τουλάχιστον;

Θυμάμαι τα φουγάρα της χαλυβουργικής στην Ελευσίνα. Απ τα μικρά μου χρόνια φαίνονταν εξωτερικά αυτό που ήταν και από μέσα και σε αρμονία με αυτό που προκαλούσαν στο περιβάλλον. Βρωμιά και μαυρίλα δηλαδή. Κάπου στη δεκαετία του ογδόντα όμως αντιλήφθηκα καθώς περνούσα από έξω ότι τα είχαν βάψει, με χαρούμενα χρώματα. Οι τσιμινιέρες και οι διάφοροι αεραγωγοί ήταν βαμμένοι με άσπρες και κόκκινες λωρίδες και το όλο αποτέλεσμα σε καθησύχαζε. Τι είχε αλλάξει όμως; Μάλλον τίποτα άλλο πέρα απ’ το χρώμα. Στην ταινία «Ολοκαύτωμα» δεν θα ξεχάσω τον αξιωματικό εκείνον που είχε την ικανότητα να ονοματίζει τρομερά εγκλήματα με λέξεις που άμβλυναν το τρομαχτικό τους νόημα. Ταιριάζουν πολύ τα παραδείγματα αυτά δεν νομίζετε;

Τι θα γίνει όμως με μας; Θα συνεχίσουμε να χτυπάμε ο ένας τον άλλον φιλικά στην πλάτη, και να βλέπουμε τα πράγματα «θετικά»;

Δεν είμαι βέβαια σε θέση να αναλύσω αυτό το «τις πταίει» λόγω του ότι είναι σα κρεμμύδι που χρειάζεται να βγάλεις ένα – ένα τα φύλλα για να φτάσεις στο κέντρο. Δεν μπορώ να ενοχοποιήσω αυτή ή τη δείνα κατάσταση, καθώς τα γεγονότα συνήθως είναι πιο πολύπλοκα από ότι  φαίνονται. Μπορώ όμως τουλάχιστον να πω, ότι βλέπω μια ομοιότητα με την συμπεριφορά μας απέναντι στην αμαρτία. (Ξέρω είναι κακοποιημένη η λέξη και εν πολλοίς ακατάλληλη πια να εκφράσει αυτό για το οποίο φτιάχτηκε- είναι όμως μια άλλη μεγάλη συζήτηση αυτή) Είναι όμοιος ο τρόπος που βλέπουμε το κακό μέσα μας και το κρύβουμε ή που βλέπουμε το κακό έξω μας και το προσπερνάμε. Μάλιστα πολλοί το ομορφαίνουμε, το «μπογιατίζουμε» του αλλάζουμε ονόματα. Και αυτό ίσως πρέπει να μας φέρει σε προβληματισμό.

Λέτε τελικά τα λόγια του Χριστού και των αποστόλων που είναι καταγεγραμμένα στην Καινή Διαθήκη εδώ και δύο χιλιετηρίδες περίπου να είναι πιο ουσιαστικά για την ύπαρξη μας από ότι νομίσαμε ; Λέτε τελικά η Αμαρτία να είναι στ’ αλήθεια η αιτία όλου του κακού;