Αντιλαμβάνομαι αυτήν την αίσθηση ενός θεού απέναντι, μέσα σε κάθε τι που ορίζεται ως θρησκευτικό. Κάποιος είναι απέναντι μου και με ορίζει με θέσεις και καταστάσεις, νόμους και κανόνες, με στριμώχνει στη γωνία, με φέρνει να απολογηθώ. Κι αυτό γίνεται πάλι και πάλι.
Απ τη μεριά του ανθρώπου υπάρχουν διάφορες αντιδράσεις απέναντί του. Στην αρχή συνήθως «το παίρνει πατριωτικά» και αγωνίζεται να δείξει, τι μπορει να κάνει. Πλήθος οι θυσίες, ο ζήλος, η αυτοπειθαρχία. Σκληρός ο αγώνας, μεγάλα, πολλές φορές τα ανδραγαθήματα, ξυπνά μέσα του ο υπεράνθρωπος. Σε αυτό το επίπεδο ξεκινούν οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι θετικοί προς το Θεό, και ο χρόνος που μένουν σε αυτό έχει να κάνει με την ψυχοσύνθεσή τους, με το πόσο δυνατά προσηλώνονται σ’αυτό που «πρέπει» να φτάσουν ή να γίνουν. Μετά συνήθως, υπάρχει μια περίοδος συμβιβασμού. Αν και λίγοι θα την θεωρούσαν ως τετοια, καθώς ούτε καν διακρίνουν τα όρια της. Αναμφισβήτητα όμως αποδέχονται οτι σε μερικά, αν όχι σε πολλα δεν μπορούν να φτάσουν τα «πρέπει» που είχαν στοχεύσει. Κυριαρχούν οι σκέψεις του τύπου «Η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να σκληρύνω για να επιβιώσω», κι ενοούν το να συμβιβαστούν, να αφήσουν, απρόθυμα πλην σαφώς, εκείνα για τα οποία πάλευαν. Καθένας μάλιστα ορίζει με άλλο όνομα απόψεις και πρακτικές που αν του είχε πει κανείς νωρίτερα οτι στο μέλλον θα αποδεχόταν, δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί.
Αυτός ο θεός απέναντί μας κυριαρχεί και βασιλεύει στις ζωές μας. Είναι πολύ σκληρός. Οι πιο θαρραλέοι τον αφήνουν πίσω τους και ζουν σαν να μην τον ήξεραν. Άλλοι πάλι, προσέχουν απλώς να μην τον κάνουν να επαναστατεί. Άλλοι, αντέχουν μέρος της εξουσίας του. Μερικοί καταφεύγουν και μένουν στη θρησκεία προσπαθώντας να τον εξευμενίσουν. Τέλος, κάποιοι, βρίσκουν ένα ευλογημένο μέρος πέρα απο αυτή.
Αυτός ο θεός απέναντι μου όμως, δεν φαίνεται να είναι αυτός που περεγράφεται στην Καινή Διαθήκη, γιατί τούτος της Καινής Διαθήκης είναι ένας Θεός που βρίσκεται μέσα μου και καλύτερα εγώ μέσα Του, που κάνει μια τέτοια κίνηση προς εμένα ώστε να μπορώ να γίνω κομμάτι Του , μέσα από μια σχέση αγάπης προσωπικής και απόλυτης. Είναι ένας Θεός που με φέρνει σε μια ενότητα «οργανική» – να είμαι μέλος του ίδιου του σώματός Του. Να ζω από τη ζωή του και στο τέλος να νικάω το θάνατο χαρη σ’αυτήν την ενότητα που με κάνει αιώνιο , αφού Αυτός είναι έτσι.
Ωστόσο, ο απένατι θεός προχωράει κι άλλο και καμώνεται τον αληθινό. Σαν ιός της ψυχής οικιοποιείται στοιχεία του αληθινού Θεού και τα μετατρέπει σε θρησκευτικές απόψεις, εμπειρίες, χαλκεύει λέξεις, φτιάχνει δόγματα, φανατίζει, και πολλοί από μας φτάνουν να πιστεύουν ότι ο αληθινός Θεός δε θα μπορούσε να είναι τελικά κάτι πολύ διαφορετικό. Πολλοί ανθρωποι δέχονται μια τέτοια εικόνα του Θεού και φεύγουν μακρυά Του. Στην ουσία όμως όλη αυτή η εικόνα δεν είναι παρά μέρος του εαυτού τους. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, πρόκειται για λογισμούς που κατηγορούν ή και απολογούνται αναμεταξύ τους. Είναι αυτό που λέμε συνείδηση, και η οποία είναι προικιό της πτώσης του ανθρώπου απο αυτο που ήταν. Κάποτε ο άνθρωπος δεν ήξερε το αγαθό και το πονηρό. Βάδιζε πέραν του καλού και του κακού απλώς εμπιστευόμενος το Δημιουργό του και παίρνοντας ζωή από Κείνον. Όταν θέλησε να το γνωρίσει, αυτό αλλοτρίωσε βίαια όλη του την ύπαρξη και τώρα δεν μπορεί να σκεφτει και να ζήσει διαφορετικά. Κατα θεία συγκατάβαση, η συνείδηση, μετατράπηκε από μέσον αυτονόμησης έναντι του αληθινού Θεού σε κάτι που σκοπό του έχει να μας οδηγήσει και πάλι σε Αυτόν. Έτσι η συνείδηση δηλώνει σε ένα απροκατάλλυπτο άνθρωπο οτι δεν είναι τέλειος. Φανερώνει τη γύμνια μας-ακριβώς όπως την πρωτοένιωσε ο πρώτος άνθρωπος όταν ανοίχτηκαν τα μάτια του ωστε να γνωρίσει το καλό και το κακό. Είναι ενδεικτική λυχνία στο κεντρικό πίνακα της ύπαρξής μας. Μας δηλώνει την αδυναμία μας να ζήσουμε κοντά στον αληθινό Θεό. Δηλώνει οτι είμαστε ανενεργοί, αμαρτωλοί. Αμέτοχοι σε κάθε τι που λέγεται ζωή του Θεού, που θα μπορούσε να μεταμορφώσει τα πάντα μέσα μας και γύρω μας. Δείχνει την ασυμβατότητα μεταξύ της τελειότητας του Θεού και της ατέλειας της δικής μας. Τα πράγματα θα ήταν απλά εάν ο κάθε ένας μας, απλώς δεχόταν την αδυναμία του και στρεφόταν προς τον αληθινό Θεό. Θα πλημμύριζε ζωή, και η συνείδηση θα είχε επιτελέσει ένα θετικό ρόλο.
Όμως τις περισσότερες φορές τα πράγματα έρχονται αλλιώς. Η συνείδηση μασκαρεύεται και φαντάζει σαν θεός. Κι ο άνθρωπος προσπαθεί με κόπους- ή με τεχνάσματα ενίοτε – να την ησυχάσει. Έτσι όμως αναζητά τη ζωή μέσα στον δικό του εαυτό- και τ’αποθέματα αυτής της ζωής σώνονται πολύ γρήγορα. Καθώς ωστόσο επιχειρεί να προσαρμοστεί στις επιταγές της συνείδησης, είναι αλήθεια ότι μετά από κάθε τέτοια προσαρμογή αισθάνεται πιο ήσυχος. Τελικά όχι λίγες φορές η επιμελής προσοχή στη φωνή της συνείδησης οδηγεί σ’ένα είδος υπερηφάνειας, μια αυτοδικαίωση και καύχημα που δε διστάζει , μάλιστα να στραφεί και να χτυπήσει με κατάκριση καθέναν που δε βαδίζει παρόμοια. Όλο αυτό όμως είναι μια ψευδο-λύση. Γιατί αγνοείται ένα κρίσιμο στοιχείο: ότι οι απαιτήσεις και τα μέτρα του Θεού είναι τόσο ψηλά που η καλύτερη δυνατή συνείδηση δεν μπορεί να τα φτάσει, ούτε καν να τα αντιληφθεί! Είπε κάτι σχετικα με αυτό ο Χριστός: « Εσείς είστε που δικαιώνετε τον εαυτό σας μπροστά στους ανθρώπους· ο Θεός, όμως, γνωρίζει τις καρδιές σας· επειδή, εκείνο που είναι υψηλό ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι βδέλυγμα μπροστά στον Θεό». Υπάρχει λύση λοιπον; Υπάρχει απελευθέρωση; Υπάρχει ειρήνη του πνεύματος; « Ο νόμος και οι προφήτες υπήρχαν μέχρι τον Ιωάννη· από τότε η βασιλεία τού Θεού εξαγγέλλεται ως χαρμόσυνο άγγελμα, και κάθε ένας βιάζεται·να μπει μέσα σ’ αυτή.» (Λουκάς 16:14
Αυτή είναι η λύση που ο ίδιος ο Θεός προτείνει. Η βασιλεία Του είναι πια για μας όχι ένας σκληρός αγώνας, μια αδιάκοπη προσπάθεια τελειότητας επ’απειλή απώλειας, αλλά ένα χαρμόσυνο άγγελμα. Και αυτό το άγγελμα είναι ότι η βασιλεία του θεού χαρίζεται!Την παίρνει σαν δώρο καθένας που, εγκαταλείποντας την πεποίθησή του στο διορθωτικό έργο της συνείδησής του και συνειδητοποιώντας την πλήρη αδυναμία του να την «εξαγοράσει» αφήνεται στην αγάπη του Θεού που τού την προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα. Χωρίς αντάλλαγμα αλλά όχι χωρίς κόστος για Κείνον. Κόστος ύψους του θανάτου του Ιησού. Κι ακριβώς χάρη στο θάνατο του Ιησού μπορεί να μας προσφερθεί η βασιλεία Του. Γιατί αυτός ο θάνατος συντελέστηκε για να απαλειφθεί κάθε δικό μας κακό- η αμαρτία μας στοίχισε τη ζωή του Ιησού, δεν είναι κάτι που μπορεί να επιδιορθωθεί και να βελτιωθεί. Έτσι, επειδή η αμαρτία μας «τιμωρήθηκε» πάνω στον Ιησού εμείς λογιζόμαστε καθαροί και δικαιωμένοι μπροστά στο Θεό.
Κι όλο αυτό για να μπορέσει ο Θεός να έχει κοινωνία και σχέση αγάπης μαζί μας! Για να μπορεί δηλαδή, να μας εκφράζει την αγάπη Του και να μπορούμε και μεις να κάνουμε το ίδιο, χωρίς το εμπόδιο της αμαρτίας που Τον κάνει να αποστρέφει το πρόσωπο! Μέσα στο χώρο αυτής της αγάπης παιρνει άλλο νόημα η συνείδησή μας: θέλουμε να είμαστε όπως Εκείνος θέλει, όχι για να εξαγοράσουμε την ευμένεια Του, -μέσα στην αγάπη δεν έχει θέση η έννοια της εξαγοράς ούτως ή άλλως- αλλά γιατί αυτό είναι ζωή , ευτυχία, απόλαυση , αφού έτσι είναι οι προδιαγραφές μας, Αυτός μας έπλασε έτσι. Αλλά και τούτη η υπακοή στις νύξεις της συνείδησης δεν είναι ένα δικό μας νοικοκύρεμα της συμπεριφοράς μα πραγματοποιείται σαν δύναμη απελευθέρωσης από τις εξουσίες της φθοράς που δρουν στη ζωή μας: απελευθέρωση από το μίσος, την αδιαφορία, την αλλαζονία, τα ψυχικά δεσίματα, το φόβο των ανθρώπων, τη διαστροφή. Όλη αυτή η ενέργεια για να βιώσουμε μια τέτοια ελευθερία , δεν είναι παρά η ζωή Του που μεταγγίζεται μέσα μας καθώς είμαστε πια συνδεδεμένοι.
Έτσι είναι ο Θεός που περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Ένας τέτοιος Θεός μόνο «απέναντι» δεν είναι. Ενδοτικός μέχρι να θυσιάσει τον εαυτό Του, απευθύνει καλέσματα στο αγαπημένο Του πλάσμα, πάλι και πάλι από χίλιους δρόμους, πότε με τη συνείδηση, πότε με την παρατήρηση της φθοράς και το φόβο του θανάτου, πότε με τις ανακαλύψεις της σκέψης , πότε με το θαύμα της φύσης, της τέχνης, του ασύληπτου σχεδιασμού και νομοτέλειας, πότε με το εσωτερικό αμείλικτο αίτημα της ύπαρξης για αιωνιότητα, πότε με τα γεγονότα – την έκφραση μιας προσωπικής φροντίδας και προστασίας-, πότε με τα λόγια κάποιου τρίτου , τις αράδες κάποιου blogger… Και όλα τούτα χωρίς να κάμπτεται από την χρόνια αδιαφορία του πλάσματός του, τις πλάνες του τις αδυναμίες του, τη διαφθορά του, τις προδωσίες του. Καλεί, και το κάλεσμα είναι τούτο που εκφράζει ο Ιησούς στην Αποκάλυψη: «Δες με , στέκομαι μπροστά στην πόρτα και χτυπώ. Αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου και μ’ανοίξει την πόρτα, θα μπω στο σπίτι του και θα δειπνήσω μαζί του, κι αυτός μαζί μου.»