Ο νους μου πάει στο Matrix αλλά και πιο πίσω στο Truman Show, σίγουρα υπάρχουν παρόμοια παλιότερα κινηματογραφικά έργα ή λιγότερο γνωστά σύγχρονα. Που πάλι φέρνουν στην επιφάνεια το θέμα των ψευδαισθήσεων. Είναι τελικά αυτός ο κόσμος μια ψευδαίσθηση;
Η τρομερή υποψία ότι όλο αυτό που γίνεται σε μας αντιληπτό με τις πέντε αισθήσεις, είναι ένα κακόγουστο παιχνίδι κάποιας πολύ ευφάνταστης και ικανής προσωπικότητας του Θεού δηλαδή, έρχεται από πολλές μυστικιστικές φωνές όπως για παράδειγμα από τον ινδουισμό. Την ίδια στιγμή ο Θεός φαντάζει απίστευτα κακός, αφού στριμώχνει υπάρξεις σε ένα κόσμο που και μόνη η είσοδός τους σε αυτόν ενεργοποιεί την αντίστροφη μέτρηση για το τέλος τους- θάνατος. Βάζοντάς τες εν τούτοις σε ένα αγώνα μόχθου και πόνου που οι μόνες χαμένες μοιάζει να είναι αυτές.
Ο Gustav Mahler που φαίνεται να τον απασχόλησε πολύ και το παραπάνω ερώτημα, γράφοντας σε ένα δημοσιογράφο και θαυμαστή τον Max Marschalk, λέει ανάμεσα στα άλλα:
“Την ίδια στιγμή τίθεται το ερώτημα, γιατί ζω; Γιατί υποφέρω;Είναι όλα αυτά τίποτα πέρα από ένα τεράστιο τρομακτικό αστείο; Πρέπει να απαντήσουμε αυτές τις ερωτήσεις με κάποιο τρόπο, εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε βεβαίως, αν συνεχίζουμε να πεθαίνουμε.”
Και πάλι τα μεταφυσικά ερωτήματα θα μου πείτε. Μα και βέβαια αυτά τα ερωτήματα βρίσκονται παντού. Για κάθε άνθρωπο που σκέφτεται, στέκουν αμείλικτα, σκληρά, σαν μικρά παιδιά και σε κοιτάνε επίμονα μέχρι να απαντηθούν.
Μιλώντας πάντως για τις ψευδαισθήσεις νομίζω ότι είναι ένα πραγματικό γεγονός. Όχι όμως έτσι όπως δρομολογείται στη σκέψη μας από το μυστικισμό αλλά λίγο διαφορετικά. Όχι δεν πιστεύω ότι ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Αντίθετα ζούμε σε μια αληθινή πραγματικότητα με όρια και νόμους που την διέπουν. Σε αυτή την πραγματικότητα είμαστε εξοπλισμένοι να υπάρχουμε ασφαλώς και με στόχο ένα τελικό σκοπό. Σε αυτή την πραγματικότητα οι αισθήσεις κλήθηκαν από το Δημιουργό μας να πλαισιώσουν αυτό που ορίζεται σαν λογικό και τακτικό. Ήρθαν να το ομορφύνουν με χρώματα αρώματα γεύσεις ήχους, και να το κάνουν μια μοναδική εμπειρία. Την ίδια στιγμή, μια πραγματικά κακή και ύπουλη προσωπικότητα μας στήνει ένα διαφορετικό πεδίο αντίληψης που βασίζεται στο ψεύδος. Με στόχο του την καταστροφή και την αποτυχία μας να επιτελέσουμε το σκοπό μας..
Κάποιος παραλάσει τα πάντα αλλιώνει τα πάντα καπηλεύεται ασύστολα τη ζωή μας. Αυτό που ήρθε να στολίσει τη ζωή μας απο το Θεό, γίνεται όπλο εναντίον Του. Κάθε κανόνας σωστής λειτουργίας μας, μέσα στο κόσμο που ζούμε φαντάζει κελί σκλαβιάς. Κάθε ένδειξη αγάπης του Δημιουργού μας, σβήνεται με επιμέλεια. Οποιαδήποτε διορθωτική Του πράξη στις επιλογές μας, βλασφημείται και αλλοιώνεται με μανία. Το ένα ψέμα στήνεται δίπλα στο άλλο και παρόλα τα αδιέξοδα μας, κάθε φορά κάτι θα παραλύσει τη σκέψη μας ώστε να μη μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι στην πραγμάτικότητα είναι αυτό που ζούμε.
Τώρα όλα τα αγαθά που δόθηκαν στον άνθρωπο για να ζήσει μέσα σε αυτά χαρούμενος και σε κοινωνία με τους γύρω του γίνονται αιτία να πεθαίνει μέσα σε αυτά, απομονωμένος από όλους. Το σεξ που δόθηκε όχι μόνο για τεκνογονία αλλά και για χαρά και ολοκλήρωση της αγαπητικής σχέσης του ζευγαριού, γίνετε ένα έκτρωμα είτε με τις εκφάνσεις της “θεοφοβούμενης” αλλοίωσης του, είτε με την πανσεξουαλική φρενίτιδα που έβαψε κάθε κοινωνική έκφραση της εποχής μας. Η οικογένεια και η δέσμευση της αγάπης που θα οδηγούσε τον άνθρωπο σε ευτυχία και τους απογόνους του σε ένα σταθερό και ευτυχισμένο ξεκίνημα, υποτιμάται για να υποκατασταθεί από μια επαναλαμβανόμενη εναγώνια εκζήτηση του ερωτισμού – στη θέση της αγάπης- που τελικά φθείρεται και δεν οδηγεί σε ένα αγαπημένο πρόσωπο αλλά σε ένα μάταιο κυνήγι της προσωπικής αυτοεπιβεβαίωσης. Η λειτουργία των φύλλων αλωτριώνεται και αλλάζει με δραματικές συνέπειες για όλους μας. Η χρηστή αξιοποίηση των πόρων της φύσης μετατρέπεται σε μια κούρσα διαρκούς απόκτησης αγαθών για ικανοποίησης του ανικανοποίητου εγώ. Και η σειρά των αλλοιώσεων συνεχίζεται.
Το χειρότερο είναι ότι αφού συμπληρωθεί αυτός ο κύκλος της διαστροφής και του ψεύδους και αφού ο άνθρωπος γευθεί όλη την πίκρα από τα αποτελέσματα των επιλογών του, το τελευταίο ψέμα που καταπίνουμε είναι αυτό που παρουσιάζει σαν φταίχτη τον Θεό.
Αλήθεια θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον εαυτό μας σε θέση έρευνας; Θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε να ψάχνει τις πηγές; Να επαληθεύει; Να ζητάει την αλήθεια;