Να μια λέξη που από μόνη της δεν φτάνει για να ολοκληρώσει το νόημα της. Χρειάζεται το αντικείμενο της. Η λέξη πιστεύω σημαίνει εμπιστεύομαι κι αυτό δεν αλλάζει. Εν τούτοις αυτό που διαφοροποιεί το νόημα είναι το αντικείμενό της πίστης. «Πιστεύω στο..» βλέπετε αναγκαστικά υπάρχει ένα αντικείμενο. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει να κολυμπάει. Ανάμεσα στις πληροφορίες που του δίνουμε για να τον βοηθήσουμε να έχει την πείρα της κολύμβησης είναι και οι σχετικές με το φυσικό νόμο της άνωσης. Του λέμε ότι η ίδια άνωση σηκώνει ένα ξύλο που επιπλέει ένα ανθρώπινο σώμα, ή ένα πετρελαιοφόρο. Του λέμε ότι αν αφήσει τον εαυτό του στην θάλασσα, εφόσον πριν έχει κρατήσει το στόμα και τη μύτη κλειστά, αυτή θα τον σηκώσει το ίδιο, είτε σε ένα μέτρο βάθος, είτε σε εκατό. Υπάρχει ένας λόγος (μια φράση) που του δίνεται και αυτός καλείται να εμπιστευτεί και να υπακούσει. Εάν το κάνει πειραματιζόμενος το αποτέλεσμα θα είναι να βρεθεί να κολυμπάει. Αυτός ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την πίστη στους φυσικούς νόμους αλλά και στην επιστημονική γνώση. Αυτά είναι τα αντικείμενα της πίστης του. Αντιμέτωποι με ένα σωρό θέματα στη ζωή μας ανάγκες αγωνίες και αυτόν τον ίδιο το θάνατο, ποιο είναι το αντικείμενο σε αυτή την πίστη που μπορεί να φέρει την σιγουριά και να λύσει τους φόβους μας; Η πίστη στον εαυτό μας; Έχει πολύ στενά όρια και ένα αδύνατο κρίκο. Την δύναμή μας που κάποτε τελειώνει. Η πίστη στο αύριο; Ψέμα που πλησιάζει την κακοήθεια. Πώς να εμπιστευτώ το αύριο, και γιατί; Ποιος δεν προδόθηκε από αυτό; Η πίστη στο χθες μήπως; Και πώς να σβήσει κανείς όλα αυτά που δεν θα θελε να είχε ζήσει; Όλα αυτά που επέλεξε ή του επιβλήθηκαν και που ορίζουν τη ζωή του στο παρόν, συχνά με πολύ μεγάλο βάρος; Αντιμέτωποι με όλο αυτό που το λέμε ζωή και εννοούμε αυτό που μεσολαβεί από τη γέννηση μας ως το σίγουρο – έτσι κι αλλιώς τέλος μας, υπάρχει ένα και μόνο πρόβλημα. Το πως αυτή η ζωή θα συνεχίσει να είναι Ζωή. Ο Χριστός είπε   «…αυτός που πιστεύει σε μένα έχει ζωή αιώνια, και σε κρίση δεν έρχεται αλλά έχει περάσει από το θάνατο στη ζωή». Αλλού πάλι είπε:  «…αυτός που πιστεύει σε μένα ακόμα  κι αν πεθάνει θα ζήσει.» Μήπως τελικά αυτόν που θεωρήσαμε σαν τίποτα, είναι εκείνος που χρειαζόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε κι οτιδήποτε άλλο; Μήπως είναι το θεμέλιο που απορρίψαμε; Μήπως;